Archive for the ‘Theravada’ Category

Ritual cleansing and purification

Sunday, April 6th, 2014

When you look at many of the major world religions they have some sort of cleansing ritual associated with normal life events such as with childbirth and death including their normal day to day actives of human experience as with menstruation, flatulence, sleep, sexual contact, unconsciousness, emission of blood, semen, vomit, and disease, etc.
Some of these purification rites involve ablutions such as are practiced among the Bahai Faith while others prefer their bodies to be completely immersed in water.
For the Jews this ritual involves such acts as hand washing and the Mikvah while Muslims have the Ghusl and Wudu. Hindus bathe in the holy river Ganges and practice  Achamana and Punyahavachanam. The Shintoist performs Misogi and the Native American Indian has their Sweat Lodge.
Though these religions have a vast array of differences in their world views there are some similarities or familiarities as involving some form of water which for them carries a real sense in which a person consciously discerns their uncleanness with an innate awareness that they are in some significant way defiled therefore in need of cleansing as symbolized by these actions with the use of this universal solvent as an agent of purification.
This self awareness as found in some religious expressions becomes a behavioral attitude towards having a mindful sense of a transcendent reality with a methodological approach according to the old adage of cleanliness is next to godliness. However to say that there is a correlation to this physicality or materialism as applying it as an effectual agent as dealing with divine disfavor and dissatisfaction or as an opportune to sanitize ones, so called, divine essence proves to be counterproductive  as constantly needing to repeat the same activities over and over again with an endless cycle of washings which intuitively seems to lack a complete sense or sufficient effect to sustainably cleanse. These reactions towards a need for sanctification and holiness seem to fail in creating a stockpile of merit as they are short lived as being negated with the brevity of time as they perpetually rewash themselves again and again as being subjected to their frequent immorality and imperfection as human beings. Thus it appears this need for repetitiveness to be thoroughly cleansed can’t be entirely removed in the ultimate sense as leaving some aspects of their being unclean and in need of someone else who is capable to reach the unreachable part of their self identity as eliminating the defilement of their human hearts.
Anyway there are some real practical benefits of hygiene when it comes to bathing and washing but to make a direct association between the internal and external facets of an individual through these habitual mannerisms of superficial skin deep treatments, which may be sincere and outwardly appear to be a form of wisdom, yet are unable to penetrate beyond the surface level as connecting the physical realm to that of the immaterial and immortal soul  as contributing towards an individuals spiritual well being.
Rabbi Yeshua put it this way as addressing His fellow Jews concerning such practices

Matthew 15:1-2,11, 17-20
15 Then Pharisees and scribes came to Jesus from Jerusalem and said, 2 “Why do your disciples break the tradition of the elders? For they do not wash their hands when they eat.”
11 it is not what goes into the mouth that defiles a person, but what comes out of the mouth; this defiles a person.”
17 Do you not see that whatever goes into the mouth passes into the stomach and is expelled? 18 But what comes out of the mouth proceeds from the heart, and this defiles a person. 19 For out of the heart come evil thoughts, murder, adultery, sexual immorality, theft, false witness, slander. 20 These are what defile a person. But to eat with unwashed hands does not defile anyone.”
Apart from human filth the other aspect of this matter may deal with the significant sense and understanding of a deeper realization to remove the impurity of guilt and shame left behind from their moral failures. This reminds of the Shakespearean play in which Lady Macbeth shouts “Out, damned spot” concerning her role in the death of King Duncan as a need to remove the sin stained bloodshed from upon her hands.
In some respect by performing these rituals it becomes an indirect way through their actions to openly confess as recognizing their state of immorality and therefore washing becomes a way of responding according to their human ability and self effort to somehow mysteriously do the job as sufficiently dealing with their moral failures with this compulsive drive to be made clean. Again, I believe this fails to demonstrate an efficacy regardless of their awareness, desire, piety and zeal in performing these rites as the sufficient means to reconcile or ratify  these matters through the limited and dependent abilities of human factors as a somewhat penitent act to offset as to appease, gain favor and acceptance by these various methodologies. Even if all this were somehow possible then when would  it ever be enough to absolve their status or state of uncleanliness and to what degree of scrubbing can sufficiently eradicate the tattooing that has indelibly left its mark upon the heart which has pigmented the spirit and soul with death from both its past and future actions.
Conclusively there is a real conscious sense which is inherent within all mankind that we have violated the standard of a holy God as indicative with an impending sense of a future judgment for those who fail to resolve this substantial conflict.

Romans 2:14-16
14 For when Gentiles, who do not have the law, by nature do what the law requires, they are a law to themselves, even though they do not have the law. 15 They show that the work of the law is written on their hearts, while their conscience also bears witness, and their conflicting thoughts accuse or even excuse them 16 on that day when, according to my gospel, God judges the secrets of men by Christ Jesus.

Mankind has struggled to deal with this tension in forming or creating a delusional religious dialogue of ideologies as blazing a trail in finding a solution to navigate this journey towards enlightenment while the hostility of the deceived  anti-theistic psychopath just plainly denies the need to leave their personal abode as to venture out on a quest, which according to their belief, leads to no where as religion becomes an avenue by which weak willed persons have succumbed to the Freudian neurosis of fantasy as seeking a path to a make believe land.  So interestingly, either way, mankind has found a method to traverse or cope with this matter as to self manage this conscious appeal from the Creator.
In response to this crisis I would like to suggest a solution by means of the person and work of Christ who unlike other religious expressions isn’t about mankind trying to find, approach or reach out to God but rather it is about God pursuing mankind relationally with humanity reciprocating a trust response. Thus it isn’t according to the the strength, or for that matter weaknesses, of mankind’s personal abilities but rather cleanliness and purity has been graciously offered as a free gift resulting in fellowship and worship by which God, not us has made possible.
Titus 3:5
5 he saved us, not because of works done by us in righteousness, but according to his own mercy, by the washing of regeneration and renewal of the Holy Spirit.
Romans 6:23
23 For the wages of sin is death, but the free gift of God is eternal life in Christ Jesus our Lord.
Ephesians 2:8-9
8 For by grace you have been saved through faith. And this is not your own doing; it is the gift of God, 9 not a result of works, so that no one may boast.
1 John 1:7 
7 But if we walk in the light, as he is in the light, we have fellowship with one another, and the blood of Jesus his Son cleanses us from all sin.
1 John 1:9
9 If we confess our sins, he is faithful and just to forgive us our sins and to cleanse us from all unrighteousness.
You may object in believing Christianity to being no different than any other form of religious expression with its cleansing sacrament of Water Baptism and in part I would have to agree with you as for some it is no more than a mere bath as going through the motions of identifying with the Church but who are in essence unclean as pseudo believers. True baptism, as a central tenet of the faith, primarily serves as an outward sign or symbol of the effectual and cleansing power of the perfect and precious life blood of Jesus which redemptively purifies all believers in judicially declaring them righteous as coinciding with the transference of the Holy Spirit as the personal change agent who through the process of regeneration brings about an inner transformation. Thus the act of water baptism is a witness or testimony to a reality that didn’t come by combining the elements of hydrogen and oxygen in order to benefit from a liquid but rather it was through the saving work of Christ and the living water of the Holy Spirit as the dynamo that inhabits a person as evidenced by a changed heart and life. It is God Himself that gives the good gift of salvation and the Holy Spirit which does not subsist through the plunging efforts of human baptizers and therefore water baptism becomes only a glimpse concerning this heavenly reality of the power of God in this womb like transaction as giving new birth to a person, not as being born of human will or origin such as with religious activities, but rather through the initiation of God as being born from above or born again through Christ and the Holy Spirit. This being born anew is not to be confused with the Hindu and Buddhist concept of rebirth, as it is the resultant work of Christ who imparts the Holy Spirit as contingent upon His initiative followed with a responsive act of faith or trust in His salvation.
The scriptures likens this reality based on future redemption of Israel according to the Hebraic prophet Ezekiel 36:25-27.

25 I will sprinkle clean water on you, and you shall be clean from all your uncleannesses, and from all your idols I will cleanse you. 26 And I will give you a new heart, and a new spirit I will put within you. And I will remove the heart of stone from your flesh and give you a heart of flesh. 27 And I will put my Spirit within you, and cause you to walk in my statutes and be careful to obey my rules.

Rabbi Yeshua said it this way during the Feast of Tabernacles or Sukkot in

John 7:37-39
37 On the last day of the feast, the great day, Jesus stood up and cried out, “If anyone thirsts, let him come to me and drink. 38 Whoever believes in me, as the Scripture has said, ‘Out of his heart will flow rivers of living water.’” 39 Now this he said about the Spirit, whom those who believed in him were to receive, for as yet the Spirit had not been given, because Jesus was not yet glorified.

The ancient Jews at best had a temporal satisfaction in their ritualistic duties to God but as stated in Hebrews 10 these were only symbols not the reality  themselves as Christ’s offering for our cleansing was given once and for all as the perpetual sacrificial offering as the “Lamb of God” who takes away the sins of the world. To say that Jews don’t need a sacrifice today as the rituals of prayer, fasting and good deeds will suffice as being satisfactory is an act of violation and rebellion against the inscripturated word as denying the fulfillment of the Torah regarding, Leviticus 17:11.

11 For the life of the flesh is in the blood, and I have given it for you on the altar to make atonement for your souls, for it is the blood that makes atonement by the life.

No matter how many Mitzvot you perform what surety is there that you have done enough or that your sins have been forgiven apart from the provisional sacrifice of God’s mercy and grace through the Messiah in Isaiah 53?
Likewise for my Muslim friends to deny the death of Jesus as some semblance of failure within the prophetic office entirely misses the point that this was God’s glorious plan to provide an Abrahamic type of  substitutionary atonement by means of the Messiah whose temporary disgrace and shame served as a joyous purpose and occasion as enduring the cross in leading many to glory, Hebrew 2:9-18; 12:2.

jesusandjews.com/wordpress/2011/07/14/crucifixion-of-jesus-christ-and-islam/

In closing Jesus can give you living water which can completely and fully satisfy  and refresh your soul and even though the heavenly Father can lead you to this water He won’t make you drink of it. So finally I would encourage you my friend, like the Samaritan woman, to simply ask for this living water which is essential towards quenching your spiritual thirst apart from false religions, cults  and philosophies which will only leave you high and dry as only being thirsty once again.

John 4:10, 13-14
10 Jesus answered her, “If you knew the gift of God, and who it is that is saying to you, ‘Give me a drink,’ you would have asked him, and he would have given you living water.” 13 Jesus said to her, “Everyone who drinks of this (well) water will be thirsty again, 14 but whoever drinks of the water that I will give him will never be thirsty again. The water that I will give him will become in him a spring of water welling up to eternal life.”

Lastly Jesus invites you!
 
Mt 11:28-30
28 Come to me, all who labor and are heavy laden, and I will give you rest. 29 Take my yoke upon you, and learn from me, for I am gentle and lowly in heart, and you will find rest for your souls. 30 For my yoke is easy, and my burden is light.”
How to have a realtionship with God

www.jesusandjews.com/wordpress/

 

 

 

The Holy Bible, English Standard Version® (ESV®) Copyright © 2001 by Crossway, a publishing ministry of Good News Publishers. All rights reserved. ESV Text Edition: 2007

แหล่งข้อมูลของพุทธศาสนิกชน

Friday, January 18th, 2013

สี่กฏด้านจิตวิญญาณ

 

ภาพยนตร์เกี่ยวกับพระเยซู

 

พันธสัญญาใหม่ / พระคัมภีร์ไบเบิล

www.wbtc.com/site/PageServer?pagename=downloads_thai

 

พระคัมภีร์เสียง

www.faithcomesbyhearing.com/projects/streaming_player/widget-iframe.php?bible_id=THATSVN2DA

คำสาบานตนของข้าพเจ้าต่อพระเจ้า

Thursday, January 17th, 2013

สวัสดีครับ ข้าพเจ้าชื่อร็อบ มาจากรัฐเท็กซัส ประเทศสหรัฐอเมริกา ข้าพเจ้าขอเล่าเกี่ยวกับตัวข้าพเจ้าให้ท่านทราบสักเล็กน้อย โดยปกติแล้วข้าพเจ้ามักจะเริ่มต้นด้วยการแบ่งปันคำสาบานตนเกี่ยวกับความศรัทธาของตัวเองที่มีต่อพระเจ้าให้อ่านก่อนอยู่เสมอซึ่งมันมีความสำคัญต่อข้าพเจ้าเป็นอย่างมาก ประมาณยี่สิบกว่าปีที่แล้วข้าพเจ้าได้ฟันฝ่าผ่านช่วงเวลาที่มีแต่ความว่างเปล่าและไร้ประโยชน์จริง ๆ เมื่อข้าพเจ้าเกิดศรัทธาในพระเยซูคริสต์ พระองค์ท่านได้เติมเต็มชีวิตของข้าพเจ้าให้สมบูรณ์และในขณะนี้ข้าพเจ้ามีความรัก ความสุขและสันติภาพมากกว่าที่โลกนี้เคยให้แก่ข้าพเจ้า พระองค์คือความรักและชีวิตของข้าพเจ้า

ถ้าหากข้าพเจ้าไม่ได้ผ่านประสบการณ์จริงมาก่อน ข้าพเจ้าอาจจะล้มเลิกความตั้งใจไปนานแล้วและอาจคงเริ่มต้นค้นหาวงเวียนแห่งศรัทธาอื่น ๆ อยู่ก็ได้ สิ่งที่เปลี่ยนชีวิตของข้าพเจ้าก็คือว่าข้าพเจ้าย่างก้าวเข้ามาสู่สัมพันธภาพส่วนตัวกับพระผู้เป็นเจ้าซึ่งอยู่นอกเหนือจากกรอบของศาสนาหรือปรัชญาใด ๆ บางสิ่งบางอย่างซึ่งเป็นจริงและสัมผัสได้ คือเมื่อข้าพเจ้ามาถึงจุดที่ต้องมีศรัทธาแน่วแน่ในชีวิต พระองค์ได้เปลี่ยนแปลงข้าพเจ้าอย่างสมบูรณ์และรวดเร็ว การกระทำ ความคิดและความเชื่อของข้าพเจ้าถูกเปลี่ยนอย่างถาวร ข้าพเจ้าไม่เหมือนเดิมและคงไม่ปฏิเสธว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้อย่างชัดเจน

ข้าพเจ้าได้เกิดใหม่อีกครั้งและในตอนนี้ข้าพเจ้าได้รู้ว่ามันไม่ใช่แค่เพียงช่วงเวลาหนึ่งในคริสตจักร ข้าพเจ้าได้เกิดใหม่อีกครั้งแล้วในคริสตจักร บัดนี้การเปลี่ยนแปลงบางอย่างในชีวิตของข้าพเจ้ามีการพัฒนาขึ้นแล้วบ้าง แต่บางอย่างก็พัฒนาอย่างรวดเร็วทันใจ ข้าพเจ้าได้พบพระเจ้าจากสิ่งที่ท่านได้ประทานมาให้ในชีวิตของข้าพเจ้าซึ่งเกินกว่าความสามารถตามธรรมชาติของข้าพเจ้าจะฟันฝ่าได้ พระเยซูคริสต์ประทานความแข็งแกร่งในการเอาชนะมิติที่กว้างใหญ่ของบาปที่ซึ่งประกอบด้วยทุก ๆ สิ่ง เริ่มจากสารนิโคติน ไปสู่การผิดทำนองคลองธรรม ณ จุดที่ต้องมีศรัทธาแน่วแน่นี้เอง ข้าพเจ้าได้เห็นภรรยาของข้าพเจ้ารักษาตัวหายจากโรคไตเสื่อมและลูกชายของข้าพเจ้าหายจากโรคหืดหอบ ถ้าทั้งหมดที่ข้าพเจ้าได้นำเสนอต่อท่านในจุดนี้เป็นเพียงแค่อีกหนึ่งความคิดเห็นแล้วล่ะก็ ข้าพเจ้าจะไม่ให้ท่านต้องเสียเวลามาอ่านคำสาบานตนของข้าพเจ้าเป็นแน่

คุณอาจจะพูดว่าฉันไม่เชื่อคุณหรอกหรือถ้าจะให้ดีที่สุดอยากให้คุณคิดว่าข้าพเจ้าจริงใจแต่เป็นผิดอย่างจริงใจ แต่ไม่ว่าจะคิดแบบไหนก็ตาม สิ่งที่ข้าพเจ้าอยากขอร้องต่อคุณก็คือร้องขอพระเจ้าอย่างจริงใจและซื่อสัตย์เพื่อให้พระองค์เปิดเผยความจริงเกี่ยวกับพระเยซูคริสต์ต่อคุณ อย่างไรก็ตามข้าพเจ้าขอขอบคุณอีกครั้งที่มาอ่านและข้าพเจ้าสวดอ้อนวอนขอให้พระเจ้าคุ้มครองคุณด้วยเถิด

 

 

ลิงค์เกี่ยวข้องอื่น ๆ

วิธีการมีสัมพันธภาพกับพระเจ้า

jesusandjews.com/wordpress/my-personal-testimony-with-jesus/

 

พระพุทธเจ้า ผู้ตรัสรู้ธรรมอันประเสริฐ

Thursday, January 17th, 2013

สำหรับบางคนแล้ว พระพุทธเจ้าเป็นพระเจ้าแต่ถ้าให้เรียกจริง ๆ ก็คือเจ้าชายสิทธัตถะ โคตรมะ ซึ่งเป็นผู้ที่ไม่เชื่อในเรื่องพระเจ้าและด้วยเหตุนี้พระองค์เองก็ไม่ได้มองว่าตัวเองเป็นเทพเจ้า สำหรับคนอื่น ๆ ที่คล้ายคลึงกับพระพุทธเจ้า ซึ่งอยู่ในฐานะผู้ที่ไม่เชื่อเรื่องพระเจ้า ข้าพเจ้าอยากเชิญชวนท่านให้พิจารณาข้อโต้แย้งทางเจตจำนงและทางจักรวาลวิทยาซึ่งข้าพเจ้าได้เขียนไว้ในบทความก่อนหน้านี้ของข้าพเจ้า

Atheist and Agnostic

ถ้าพวกเราสามารถสรุปได้ว่าพระเจ้ามีอยู่จริง ถ้าเช่นนั้นพวกเราควรมองไปยังพระองค์ราวกับได้รับความคิดและความเข้าใจที่แท้จริงในการนำพาชีวิตของพวกเราแทนที่เหล่าผู้รู้ทั้งหลายและพระพุทธเจ้า

สำหรับใครที่เคารพนับถือพระพุทธเจ้านั้น พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าคำสอนของพระพุทธเจ้าถูกดำรงรักษาไว้เป็นอย่างดีเพราะคำสอนไม่ได้ถูกจัดพิมพ์ไว้จนกระทั่งสี่ร้อยปีภายหลังที่พระพุทธเจ้าสวรรคต ทำให้มีเวลาเหลือเฟือที่จะเสริมเติมแต่งเนื้อหาคำสอนของพระพุทธองค์จากปากต่อปากซึ่งเป็นการเปิดประตูไปสู่เรื่องเล่าตามจินตนาการ และในส่วนที่เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าที่พระองค์ควรจะสอนไว้ว่าถ้าใครไม่เห็นคุณค่าความเป็นไปที่แน่นอนตามคำสอนของพระองค์ ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ต้องมาสนใจ ดังนั้นจะสามารถอ้างสิทธิว่ารู้ความจริงแต่ไม่ยอมพิสูจน์ตัวเองในเชิงวัตถุวิสัยได้อย่างไร

นอกจากนี้คำสอนของพระพุทธเจ้ามีผลทำให้เกิดแบบแนวการสอนที่มีความคิดแตกต่างกันและหลากหลายนิกายซึ่งยึดหลักมุมมองที่ต่างกันออกไป

บางทีนี่อาจเป็นเพราะว่ามีข้อแตกต่างมากมายซึ่งพบได้ตามแหล่งข้อมูลที่แตกต่างจำนวนมาก ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะเป็นไปได้ที่จะทำให้ความแตกต่างเหล่านี้กลมกลืนเข้ากันได้กับข้อความพระคัมภีร์

ข้าพเจ้ายังคงสงสัยอีกว่าตัวพระพุทธเจ้าเองจะสามารถจดจำข้อความทั้งหมดซึ่งเชื่อกันว่าเป็นของตัวเองได้เช่นนั้นหรือ

อย่างไรก็ตามคำถามที่ยังดังก้องอยู่ก็คือพระพุทธเจ้าเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานจริง ๆ หรือไม่ เขาหรือคนอื่น ๆ รู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาบรรลุตามจุดประสงค์ในสภาวะที่เป็นอยู่หรือไม่ และอะไรคือเครื่องมือที่ใช้วัดความถนัดทางด้านจิตวิญญาณของคน การอ้างสิทธิเรื่องการตรัสรู้อาจเป็นความเข้าใจผิดในเรื่องการตรัสรู้ก็ได้เพราะไม่มีเกณฑ์ซึ่งใช้เป็นมาตรฐานต่อสภาวะจิตวิญญาณนี้

แม้แต่ตัวพระพุทธเจ้าเองยังไม่สามารถอธิบายหรือนิยามคำแห่งความสุขเช่นคำว่านิพพานได้ ยกเว้นพูดแต่ว่ามันไม่ใช่นิพพาน ถ้าหากผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานไม่สามารถให้คำนิยามโชคมหาศาลในสิ่งที่ตรัสรู้ได้แล้ว ผู้คนจะมั่นใจได้อย่างไรว่านี่เป็นสภาพของความเป็นจริง

เป็นไปได้หรือไม่ว่ามุมมองทางโลกของศาสนานี้เป็นเพียงการโกหกหรือหลอกลวงซึ่งผลก็คือทำให้เสียเวลาอันมีค่าในชีวิตไปกับปรัชญาที่ไม่มีคุณค่าและมองโลกในแง่ร้ายที่ทำลายความปรารถนาแห่งชีวิตของคนมากกว่าการแสวงหาความสุขความกระจ่างของการฉลองของขวัญเพื่อชีวิต

ในความเป็นจริงแล้วกิเลสไม่สามารถถูกดับได้และแม้แต่พระภิกษุผู้ซึ่งปฏิบัติตามกฏวินัยของสงฆ์ก็ยังคงมีกิเลสที่จะสนับสนุนหลักคำสอนอริยสัจ 4 และปฏิบัติตามวิจัยสงฆ์แปดข้อเพื่อที่จะประสบผลสำเร็จสู่นิพพานตามที่ต้องการ

ปรัชญาที่ปฏิเสธตัวเองนี้อาจเข้ากันได้ดีกับความคิดแบบพุทธ อย่างไรก็ตามจริง ๆ แล้วผู้คนเหล่านี้ใช้ชีวิตตามหลักปฏิบัตินี้จริงหรือไม่

เช่นเดียวกันว่าจะสามารถพิสูจน์ความคิดที่เป็น อนัตตา ได้อย่างไร ในการวิคราะห์ขั้นสุดท้ายก็คือนี่เป็นเพียงแค่คำพูดและศัพท์แสลงทางด้านศาสนาที่ไร้สาระหรือเป็นเรื่องจริงกันแน่ ชีวิตทั้งชีวิตถูกตีความว่าเป็นความจริงที่กำกวมของเงาเคลื่อนไหวปราศจากซึ่งแนวคิดที่มั่นคงและมีเสถียรภาพใช่หรือไม่ อยากถามอีกครั้งว่าชาวพุทธศาสนิกชนใช้ชีวิตอยู่กับอุดมคติดเหล่านี้และสิ่งนี้แสดงให้เห็นชีวิตประจำวันจริง ๆ ของพวกเขาใช่หรือไม่

ในการดำเนินการตอบโต้ต่อความสำคัญของการหลีกเลี่ยงความทุกข์ทรมานของปรัชญานี้ก็คือส่วนของสมการติดลบต่อปริมาณสุขนิยมซึ่งพยายามให้มีความสุขมากที่สุดในขณะที่ทำให้มีความเจ็บปวดน้อยที่สุด

ลองพิจารณาดูในแง่ของความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน แนวคิดนี้สามารถเข้าใจได้ถ้ามีเหตุมีผลของความยินดีและความดี มิฉะนั้นพวกเราไม่มีอะไรที่จะเชื่อมโยงต่อสิ่งที่เป็นคำนิยามของความเจ็บปวดและทรมาน ดังนั้นถ้าระดับของความดีและความสุขสามารถบรรลุได้ มันไม่น่าชื่นชมมากไปกว่าการหลีกเลี่ยงที่จะมองดูแก้วที่มีน้ำอยู่ครึ่งหนึ่งแทนที่จะมองเห็นความว่างเปล่าอยู่ครึ่งแก้วเช่นนั้นหรือ เราควรจะนำแง่มุมการใช้ชีวิตในทางบวกไปใช้มากกว่าหลีกเลี่ยงกิเลสทั้งปวงใช่หรือไม่ ก็เพราะว่าชีวิตเต็มไปด้วยอุปสรรค สิ่งนี้หมายถึงว่ายอมรับความพ่ายแพ้ดีกว่าและหลีกเลี่ยงการลงวิ่งแข่งใช่ไหม หรือ มันจะเป็นประโยชน์มากกว่าในการเผชิญกับสิ่งท้าทายและฝ่าอุปสรรคในชีวิตเหล่านั้นเสีย คุณรู้ใช่ไหมว่าบางครั้งสิ่งสวยงามต่าง ๆ ก็สามารถเกิดมาจากความทุกข์ได้แต่ถ้าคนเราหลีกเลี่ยงประสบการณ์นี้เสีย แล้วมันควรค่าแก่การนับถืออย่างไรหากใช้ชีวิตแบบสมยอม ดูอย่างความนิยมต่อวีรบุรุษที่เราโปรดปรานที่สละชีวิตของเขาเพื่อประโยชน์ของคนอื่น เฉกเช่นพระเยซูคริสต์ที่ทนทุกข์ทรมานและเสียชีวิตบนไม้กางเขนในนามของมนุษยชาติผู้ซึ่งพระองค์ได้แบกรับโทษจากบาปและความผิดของพวกเราเพื่อที่จะปลดปล่อยพวกเราจากคำสาปแห่งความทุกข์ทรมานชั่วนิรันดร์โดยการทำความดีในนามของพวกเราเพื่อความสุขในสรวงสวรรค์ตลอดกาล

ข้าพเจ้าเข้าใจและเห็นด้วยว่าความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานนั้นเป็นความชั่วร้ายซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการมีอยู่การคงอยู่และมนุษย์โลก แต่มันไม่ควรถูกหลีกเลี่ยงโดยตรวจสอบดูหรือหลบหนีความจริงนี้ที่ไม่มีปัญหาใดแก้ได้โดยการกำจัดตัวเองและโลกของเราออกไป เช่นการทรมานร่างกายตัวเอง คงจะดีกว่าหากมุ่งพลังงานและความพยายามของเราไปยังการก่อสร้างโรงพยาบาลสำหรับผู้เจ็บป่วยและธนาคารอาหารสำหรับผู้ยากจนและเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้งมากกว่าการใช้วิธีวางเฉยไม่ทำอะไรต่อผู้คนเหล่านั้นที่เป็นผู้โชคร้ายน่าสงสาร

และการใช้ชีวิตอยู่ในวัดไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาของความทุกข์ทรมานของมนุษย์ และการอยู่แบบสันโดษเป็นท่าทีการตั้งรับซึ่งค้านกับวิธีการแบบก้าวหน้าในการรับมือกับปัญหาเหล่านี้

ศาสนาคริสต์เข้ามาอยู่ในตำแหน่งและนำหน้าในการสร้างความพยายามที่ดีในการให้ความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมเพื่อให้ผู้อื่นมีคุณภาพีชีวิตที่ดีขึ้นโดยช่วยคนยากจนให้มีความลำบากและการทรมานน้อยลง ดีกว่าการรับเอาทัศนคติที่ว่าการช่วยเหลือผู้อื่นนั้นเป็นการสนับสนุนความชั่วร้ายให้เพิ่มมากขึ้นนั่นคือ ตัณหา (ความปรารถนา) หรือ เหตุผลใดก็ตามที ยังไงเสียคนเหล่านี้จริง ๆ แล้วก็กำลังทุกข์ทรมานอันเนื่องมาจากโชคชะตากงกรรมกงเกวียน

ความทุกข์อาจจะเป็นศัตรู หากพูดแบบประชดประชันแล้วล่ะก็การดับกิเลสนี้เองที่จะนำไปสู่ความทุกข์มากกว่าเดิมเช่นเดียวกันกับที่ศาสนาพุทธกำลังพยายามหลีกหนี

การประชดประชันอีกอันหนึ่งที่สำคัญของปรัชญานี้ก็คือว่าพระพุทธเจ้าผู้แสวงหาต้นเหตุแห่งทุกข์และวิธีกำจัดทุกข์ ซึ่งเป็นการทำให้ตัวเองเจ็บปวดทุกข์ทรมานและการกระทำของเขาตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาสอน ในขณะที่เขาได้ละทิ้งครอบครัวของตัวเองรวมไปถึงภรรยาและลูก ๆ ซึ่งเป็นการสร้างความยากลำบากให้กับพวกเขาเหล่านั้นเพื่อที่จะติดตามภารกิจของตัวเอง

ข้อสรุปของข้าพเจ้า ศาสนาพุทธรูปแบบที่ง่ายที่สุดของศาสนาดูเหมือนจะเป็นความเห็นแก่ตัวเพราะถึงแม้ว่ามันอาจจะอยู่บนพื้นฐานของเมตตาธรรมปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความเคารพ เป็นการปฏิบัติเพื่อประโยชน์ส่วนตนเพื่อใช้ในการแก้ปัญหาความทุกข์ส่วนตัวของคนอื่น ๆ ซึ่งวิธีทำความดีบางสิ่งบางอย่างเพื่อประโยชน์ของตนเอง เรียกกันว่า นิพพาน

ดังนั้นถ้าจุดหมายและแรงจูงใจสูงสุดสำหรับพุทธศาสนิกชนคือกำจัดทุกข์ ถ้าเช่นนั้นความดีงามจากการปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ ก็ต้องถูกมองว่าเป็นเพียงเครื่องมือที่ช่วยให้ประสบผลสำเร็จเท่านั้น

แต่พระเยซูคริสต์มีอีกวิธีหนึ่งเพื่อมวลมนุษย์ นั่นก็คือพระองค์มาเพื่อให้ความช่วยเหลืออย่างไม่เห็นแก่ตัวมากกว่ามาเพื่อขอความช่วยเหลือในการอุทิศชีวิตพระองค์เพื่อเป็นค่าไถ่แก่เราทั้งหลาย

ท้ายนี้จากวิธีคิดตามหลักพุทธธรรม แนวคิดของการพิจารณาตัดสินมาจากกฏแห่งกรรมและการกลับชาติมาเกิด

สำหรับข้าพเจ้าแล้วเหมือนเป็นคำพูดที่มาจากการเอาคำที่มีความหมายตรงกันข้ามมารวมกัน เพื่อให้เชื่อว่าการเนรเทศองค์ดาไล ลามะผู้นำทางจิตวิญญาณที่น่านับถือหรือการข่มขืนแม่ชีชาวพุทธในธิเบตโดยจีนคอมมิวนิสต์นั้นเป็นผลมาจากกรรมที่ทำไว้แต่ชาติปางก่อน

ข้าพเจ้ายังสงสัยอีกว่ากฏแห่งกรรมนี้กลายมาเป็นสิ่งที่นำมาจัดการในผู้ที่ไม่เชื่อในเรื่องพระเจ้า ปฏิเสธต่ออำนาจสูงสุดได้อย่างไร และยังมีใครอื่นอีกสามารถดัดแปลงกฏแห่งความเชื่อนี้ได้ จากทั้งหมดนี้คงต้องมีใครสักคนตัดสินใจแน่วแน่และประเมินการทำงานของกฏที่ละเอียดอ่อนนี้เพื่อให้ได้มาซึ่งรูปแบบของกฏที่มีระเบียบแบบแผน นี่อาจทำให้ผู้มีอำนาจสูงสุด ผู้รอบรู้ ผู้ที่มีอยู่ทุกหนทุกแห่งซึ่งเรียกตัวเองว่าพระเจ้าให้คอยตรวจสอบเรื่องที่สามารถเข้าใจได้ยาก ดังนั้นจะสามารถปฏิเสธได้อย่างไรเล่าว่าพระเจ้ามีอยู่จริง

นอกจากนี้ถ้านิพพานเป็นความสำเร็จสูงสุดและชะตากรรมสุดท้ายเพื่อให้หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดแล้ว เราจะสามารถมั่นใจอย่างแน่นอนในภาวะที่เป็นอยู่นี้ได้อย่างไร

มีใครเคยตรวจสอบเรื่องนิพพานและกลับมาเล่าเรื่องราวของพวกเขาหรือไม่ นี่คือประสบการณ์จริงหรือมาจากการเชื่ออย่างไม่ลืมหูลืมตากันแน่ ข้าพเจ้าเคยเขียนบันทึกผ่านทางเว็บไซต์เกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตหลังความตายหรือเฉียดตายซึ่งอาจจะเป็นประโยชน์และน่าสนใจสำหรับคุณ

Is Hell Real?

ในการตอบคำถามปรัชญาแห่งศาสนาพุทธ ข้าพเจ้าต้องการที่จะนำเสนอมุมมองทางเลือกซึ่งพูดเกี่ยวกับพระเยซูคริสต์ว่าเป็นแสงสว่างให้กับโลกและผู้ซึ่งให้แสงไฟนำทางแก่มนุษย์ทุกคนและถ้าพวกเราเชื่อพระองค์ว่าเป็นทั้งพระเจ้าและผู้ไถ่บาป พระองค์ท่านจะนำพาเราให้พ้นจากโลกแห่งความทุกข์ทั้งหมดทั้งปวง ไม่ใช่ด้วยการพยายามด้วยตนเองอย่างลำบากยากเข็ญเพื่อให้เข้าสู่ภาวะลึกลับไร้สติหากแต่เป็นการนำพาเราไปสู่สุขคติบนสรวงสวรรค์ต่างหาก

ข้าพเจ้าเข้ามามีสัมพันธภาพกับพระเยซูมากกว่า 20 ปีมาแล้วและพระองค์ได้ทรงเปลี่ยนชีวิตของข้าพเจ้าครั้งยิ่งใหญ่และเติมความปรารถนาที่จะดำรงชีวิตอยู่ให้กับข้าพเจ้ามากกว่าบันดาลใจให้ข้าพเจ้าดูแคลนการมีชีวิตอยู่เพียงชั่วคราว

ถ้าคุณชอบ คุณสามารถหาอ่านเกี่ยวกับคำสาบานตนของข้าพเจ้าได้ที่

คำสาบานตนของข้าพเจ้าต่อพระเจ้า

และอีกประเด็นค้านอันหนึ่งก็คือไม่ว่าศาสนาพุทธสำเร็จทางด้านวิชาการอะไรก็ตาม ความสำเร็จนั้นมาจากสถาบันการสอนแนวคิดแบบฮินดู

พระพุทธเจ้าอาจจะหันเหมาจากศาสนาฮินดู แต่ก็ยังเป็นฮินดูตั้งแต่เกิด มีชีวิตอยู่และเสียชีวิต และจากนั้นค่อย ๆ กลายพันธุ์เป็นศาสนาพุทธซึ่งก็ยังคงมีความคล้ายคลึงกับศาสนาฮินดูที่เป็นศาสนาแม่

นอกจากนั้นแล้วต้นโพธิ์ในศาสนาพุทธเป็นรากฐานอย่างเหนียวแน่นจากศาสนาฮินดูซึ่งเป็นท่อน้ำเลี้ยงค้ำจุนโครงสร้างที่สำคัญเพื่อผดุงไว้ซึ่งสิ่งที่มองเห็นได้ของศาสนาพุทธว่าเป็นสถาบันทางศาสนา

อีกนัยหนึ่ง ถึงแม้ว่ามีความหลากหลายในความเชื่อระหว่างความคิดและค่านิยมของทั้งสองศาสนานี้ แต่ก็คงจะไม่มีศาสนาพุทธเกิดขึ้นถ้าไม่มีการแนะแนวจากผู้รู้ชาวอินเดีย ดังนั้นจึงขาดการริเริ่มไม่มีต้นกำเนิดของพระพุทธเจ้าซึ่งได้ใช้ตามชื่อเรียกมากกว่าความมีเอกลักษณ์จากแหล่งอื่นเสียเป็นส่วนใหญ่

ดังนั้นคุณต้องการเอาไข่ที่โขมยมาทั้งหมดวางไว้ในตะกร้าสามใบตามคำสอนของพุทธศาสนาหรือคุณจะมอบความไว้วางใจต่อมือที่ปกป้องด้วยความรักและความกรุณาของพระเจ้าผู้ซึ่งปรารถนาดีต่อคุณและสร้างคุณขึ้นมาเพื่อให้คุณได้มีชีวิตและเป็นชีวิตที่พรั่งพร้อมกันแน่

กล่าวโดยสรุปข้อโต้แย้งนี้ไม่ได้เกี่ยวกับว่าใครมีหลักปรัชญาและแสดงออกตามแนวคิดค่านิยมที่ดีที่สุดหากแต่เกี่ยวกับการค้นหาความจริงและการยอมให้ความจริงนำทางพวกเราไปสู่เส้นทางที่อาจหลีกเลี่ยงไม่ได้ พระเยซูนำแสงสว่างส่องทางมาให้มวลมนุษย์แต่ถ้าแสงสว่างเดียวที่คุณมีอยู่กลับเป็นความมืดสนิทแล้วนั้นคุณจะมองเห็นเส้นทางของคุณได้อย่างไรกันเล่า

ซึ่งพระคัมภีร์ได้ให้กำลังใจแก่เราว่าพระวจนะของพระองค์เป็นตะเกียงแก่เท้าของข้าพระองค์

สุดท้ายนี้ข้าพเจ้าหวังว่าถ้อยคำของข้าพเจ้าคงไม่ก่อให้เกิดความเข้าใจผิดว่าเป็นการละเมิดทางวาจาและความคิด คำพูดของข้าพเจ้าอาจจะแข็งกระด้าง ข้าพเจ้ามีแรงจูงใจอย่างแท้จริงที่บังคับให้ข้าพเจ้าทำหน้าที่ตรงนี้เพื่อประโยชน์ของคนอื่น ๆ ข้าพเจ้าต้องขอโทษอีกครั้งถ้าข้าพเจ้าอาจดูไม่ให้ความเคารพหรือทำให้คุณไม่พอใจโดยไม่ตั้งใจ ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าจะพูดเกี่ยวกับสิ่งนี้ในท่าทีที่สุภาพอ่อนโยนแต่ยังคงสื่อสารแนวคิดสำคัญอย่างจริงจังให้มีประสิทธิภาพได้อย่างไร

และข้าพเจ้าเชื่อเช่นเดียวกับพุทธศาสนิกชนเช่นกันว่ามีกฏสามัญสำนึกผิดชอบชั่วดี อุดมคติเหล่านี้เป็นสายใยเข้มแข็งในกรอบหลักของการมีชีวิตอยู่ของเราซึ่งพระเจ้าสื่อสารความจริงมายังส่วนที่อยู่ภายในของเราเพื่อที่ว่าพวกเรารู้โดยสัญชาตญาณว่ามีผลตามมาและมีการพิพากษาต่อการตัดสินใจของชีวิตเรา และนี่เป็นสิ่งที่น่าเคารพนับถือ ในขณะที่ศาสนาพุทธได้บอกให้ทราบเพียงเล็กน้อยว่า การฝึกทำใจให้สงบอย่างมีสติโดยผ่านการฝึกทางศาสนาด้วยความพยายามของตนเองเป็นเพียงพฤติกรรมตบตาความจริงที่ว่าตนได้มีสัมพันธภาพกับพระเจ้าผู้ซึ่งสามารถกำจัดภาระความผิดซึ่งมวลมนุษย์ได้พยายามอย่างมากเพื่อที่จะดับมันด้วยความพยายามของตัวเอง

ในท้ายนี้ข้าพเจ้าอยากจะขอให้คุณได้ลองพิจารณาดู คล้ายดั่งคำเชิญชวนให้ลองลิ้มรสและมองดูว่าพระเจ้านั้นดี และเปิดหัวใจของคุณให้ได้ค้นพบพระเจ้าและภาระของพระเยซูคริสต์

สรุปแล้วข้าพเจ้าอยากจะอำลาท่านด้วยพระวจนะของพระเยซูจากพระคัมภีร์ในเล่ม มัทธิว 11:28-30 28 ว่า “ บรรดาผู้ทำงานเหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเราเพราะเราจะให้ท่านทั้งหลายหายเหนื่อยเป็นสุข จงเอาแอกของเราแบกไว้ เพราะว่าเรามีใจอ่อนสุภาพและถ่อมลงและท่านทั้งหลายจะพบที่สงบสุขในใจของตน ด้วยว่าแอกของเราก็แบกง่ายและภาระของเราก็เบา ”

 

 

ลิงค์เกี่ยวข้องอื่น ๆ

วิธีการมีสัมพันธภาพกับพระเจ้า

แหล่งข้อมูลของพุทธศาสนิกชน

ภาษาไทย-ศาสนาพุทธ

Buddha the enlightened one

 

 

Copyright permission by Bridge-Logos “The School of Biblical Evangelism”

วิธีการมีสัมพันธภาพกับพระเจ้า

Thursday, January 17th, 2013

พระคัมภีร์สอนให้เรารู้ว่าพระเจ้าสร้างทุกสิ่งทุกอย่างรวมไปถึงมนุษยชาติด้วยและถึงแม้ว่าพระเจ้าเป็นผู้ประเสริฐแต่มนุษย์หาเป็นเช่นนั้นไม่ พระเจ้าสร้างมนุษย์ให้มีตัวแทนศีลธรรมอิสระสามารถที่จะเลือกระหว่างความดีและความชั่วร้ายได้ พระคัมภีร์ หนังสือศักดิ์สิทธิ์ของพระเจ้า เป็นการเปิดเผยของพระองค์ซึ่งบอกเราให้รู้ว่าพวกเราทั้งหมดนั้นทำบาปและเสื่อมจากพระสิริของพระเจ้า

ถ้าหากข้าพเจ้าต้องขนามนามบางบทบัญญัติที่ซึ่งอยู่บนพื้นฐานของกฏทางศีลธรรมแล้วล่ะก็ คงอาจจะไม่มีใครเลยที่ไม่ล่วงละเมิดกฏของพระเจ้าในบางระดับ บาปเป็นการล่วงละเมิดต่อพระเจ้า พระเจ้าและคนอื่น ๆ ที่ไม่ว่าจะกำลังรับใช้พระเจ้าองค์อื่นอยู่หรือกำลังใช้พระนามของพระองค์ในทางที่ผิดอย่างสิ้นเชิงซึ่งเป็นความล้มเหลวต่อความรักพระเจ้าด้วยหัวใจของพวกเราทั้งหลาย สิ่งที่ตามมากับบทบัญญัตินี้ก็คือการทำให้พ่อแม่เสื่อมเสีย การฆาตรกรรมด้วยความเกลียดชัง การผิดประเวณีซึ่งเปรียบเสมือนราคะตัณหาทางตา การขโมย การเป็นพยานเท็จใส่ร้ายเพื่อนบ้านตัวเอง และความอยากได้ทรัพย์สินหรือภรรยาคนอื่นซึ่งเกิดจากแรงกระตุ้นและความต้องการที่ผิด

การล่วงละเมิดนี้ทำให้พวกเราถูกตัดขาดหรือเหินห่างจากพระเจ้าตลอดกาล กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือพวกเราหลงทางและถูกแยกห่างจากพระองค์เพราะว่าพระองค์จะไม่ยอมให้ความศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์นั้นอยู่คู่กับบาป บาปนำความโกรธ

ของพระเจ้ามาสู่และคำพิพากษาของพระองค์ไม่ใช่เพียงที่นี่แต่จะคงอยู่นิรันดร์ พระคัมภีร์บรรยายไว้ว่ามันเป็นสถาน

ที่ ๆ ซึ่งมีเพลิงที่ไม่มีวันดับและมีความทุกข์ทรมานแสนสาหัส

เมื่อถึงจุดนี้ดูเหมือนจะไม่มีความหวังใด ยกเว้นข่าวประเสริฐที่ว่าพระเจ้าส่งพระเมสสิยาห์ผู้ไร้ซึ่งบาป หน้าที่ของพระเมสสิยาห์คือเป็นตัวแทนมนุษย์ขอร้องอ้อนวอนต่อพระเจ้า และวิธีการที่พระเมสสิยาห์ทำก็คือสละชีวิตของพระองค์ซึ่งถือเป็นแลกเปลี่ยนในนามของพวกเราเพื่อทำให้คำตัดสินของพระเจ้าเป็นที่พึงพอใจ

พระเมสสิยาห์ไม่เพียงแต่สิ้นพระชนม์เพื่อมวลมนุษย์ได้สร้างสันติภาพกับพระเจ้าเท่านั้นแต่พระองค์ยังคงได้ฟื้นคืนชีพและขณะนี้พระองค์รอต้อนรับผู้ซึ่งมีความไว้วางใจในพระองค์ ดังนั้นเมื่อพวกเราเข้าสู่ช่วงแห่งความตาย ร่างกายของเราจะตายไปแต่พวกเราจะไปอยู่กับพระองค์และนี่คือสิ่งที่พระคัมภียร์ได้กล่าวไว้ว่าเป็นชีวิตอมตะ

สิ่งทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเมื่อพวกเราสารภาพจากใจจริงต่อศรัทธาในพระเจ้าว่าเป็นผู้ไถ่บาป ยกให้พระองค์เป็นผู้ที่ล้างบาปและนำสันติภาพมาสู่เรากับพระเจ้า สิ่งนี้ยังรวมไปถึงการยอมรับพระองค์เป็นพระเจ้าในความรู้สึกที่ว่าพวกเราขณะนี้รับใช้อยู่ในโอวาทของพระองค์อีกด้วย

เมื่อเราได้รับพระเยซูคริสต์ในความสามารถนี้แล้ว จากนั้นพระองค์ทรงส่งบุคคลที่มีพระวิญญาณบริสุทธิ์จากสวรรค์มาให้เรามาสถิตอยู่กับผู้ศรัทธาเพื่อที่จะช่วยนำพาชีวิตของเราสู่พระเจ้า

สิ่งที่ตามมากับการดำเนินการแห่งศรัทธาก็คือการผ่านพิธีการชำราะล้างบาปด้วยน้ำหรือพิธีล้างบาปในศาสนาคริสต์ซึ่งเปรียบเสมือนกับหลุมศพใต้ห้วงสมุทร การดำเนินการนี้บ่งบอกความหมายถึงการเกิดใหม่โดยทำให้ระลึกถึงการทำงานภายในแห่งร่างกายโดยพระเจ้า ซึ่งได้เป็นการประกาศและยอมรับในการดำเนินการนี้ ส่งผ่านความจริงแห่งจิตวิญญาณเปลี่ยนถ่ายให้กลายเป็นบุคคลใหม่จากภายใน

ขั้นตอนทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะเป็นการดำเนินการที่ง่ายแต่มันเป็นค่อนข้างลึกซึ้งในการนำไปประยุกต์ใช้ พระเยซูคริสต์กำลังเชิญชวนคุณโดยพระองค์ทรงตรัสว่า “ บรรดาผู้ทำงานเหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเราเพราะเราจะให้ท่านทั้งหลายหายเหนื่อยเป็นสุข จงเอาแอกของเราแบกไว้ เพราะว่าเรามีใจอ่อนสุภาพและถ่อมลงและท่านทั้งหลายจะพบที่สงบสุขในใจของตน ด้วยว่าแอกของเราก็แบกง่ายและภาระของเราก็เบา ”

เพื่อนเอ๋ย ถ้าวันนี้ท่านได้ยินเสียงของพระเจ้าเรียกหาคุณ ได้โปรดอย่าได้ทำใจแข็ง แต่คุณควรจะส่งมอบชีวิตของคุณให้กับผู้ดูแลแห่งจิตวิญญาณของคุณ พระองค์รักคุณและจะนำสันติสุขมาสู่คุณซึ่งเกินกว่าความเข้าใจทั้งปวงและนำพาซึ่งความสุขที่มิอาจบรรยายได้ นี่ไม่ได้ได้เป็นการบอกว่าท่านจะไม่เจออุปสรรคปัญหาในชีวิตท่านแต่พระองค์สัญญากับพวกเราว่าพระองค์จะไม่ทิ้งพวกเราหรือให้พวกเราอยู่ตามลำพัง

สุดท้ายนี้ข้าพเจ้าขอให้กำลังใจท่านในการสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าเพื่อให้เปิดเผยพระองค์ในหนทางที่เป็นจริงและชัดเจนเพื่อที่ว่าท่านจะได้เชื่อในพระองค์ ถ้าหากท่านทำเช่นนี้ด้วยความจริงใจและซื่อสัตย์จากหัวใจของท่านแล้ว ท่านจะไม่ผิดหวังเพราะราวกับว่าพวกเราได้รับการสนับสนุนเพื่อให้ได้ลิ้มรสและเห็นว่าพระเจ้านั้นประเสริฐ อาเมน

 

 

ลิงค์เกี่ยวข้องอื่น ๆ

knowgod.com/th/fourlaws/?utm_source=4laws&utm_medium=website&utm_campaign=4laws-visit&utm_content=thai

How to know God

คำสาบานตนของข้าพเจ้าต่อพระเจ้า

बौद्ध संसाधनें

Saturday, March 31st, 2012

ऑडियो संसाधन

 

लिखित बाइबल

 

“यीशु की फिल्म”

 

देवताओं मुक्ति डाटा की “चार आध्यात्मिक कानून” योजना

बुद्ध एक प्रबुद्ध

Saturday, March 31st, 2012

कुछ लोगों के लिए बुद्ध एक देवता हैं, लेकिन व्यावहारिक रूप से बात करें तो सिद्धार्थ गौतम या सिद्धार्थ गोतम एक नास्तिक थे और इसलिए वह खुद को एक देवता के रूप में नहीं देखते थे. उन लोगों के लिए, जैसे के बुद्ध, जो एक नास्तिक या अज्ञेयवादी थे मैं आपको चुनौती देता हूँ बहुत से ऐसे ब्रह्मांडी और सौद्देश्यवादी तर्कों का सामना करने के लिए जो मैंने पहले ही अपने दुसरे लेखों में बताया है.

Atheist and Agnostic

यदि हम ये निष्कर्ष निकालते हैं कि इश्वर मौजूद हैं तो हमें उनकी तरफ ऐसे देखना चाहिए जैसे के वो हमारे जीवन को सही दिशा में ले जाने के लिए गुरुओं और बुद्ध की तरह ना होकर सही मार्गदर्शन देंगे. 

इसके अलावा वो जो बुद्ध को सम्मान देते हैं उन्हें ये कैसे पता है के उनके बातों को संरक्षित करके रखा गया था क्योंकि उनके मरने के ४०० साल तक भी उनके शब्दों को मुद्रांकन नहीं किया गया? ये बात मौखिक परम्परा को उभरने के लिए बहुत ज्यादा समय देता है जो पौराणिक अनुपात की कहानियों के लिए दरवाजे खुले छोड़ देता है. इसके अलावा उनके बातों में ये भी सिखाया गया है के यदि किसी को उनके शिक्षाओं के कुछ पहलुओं में कोई मूल्य अगर ना दिखाई दे तो उन्हे उस बात की उपेक्षा करना चाहिए. तो कैसे एक व्यक्ति जो सत्य का दावा करता है वो वस्तुगत रूप से अपने आप पर अटल नहीं रह सकता?

इसके अलावा बुद्ध की इन शिक्षाओं की वजह से कई अलग तरह के विचारों और संप्रदायों का गठन हुआ है जिनके सोच विरोधाभासी हैं.

शायद इसका वजह ये है के इन विविध और काफी ज्यादा संसाधनों में ही कुछ विरोधाभास है और इसने अपने ग्रंथों के भीतर के मतभेदों को मिलाना अगर असंभव नहीं तो मुश्किल जरूर बनाया है.

मुझे तो ये सोच कर आश्चर्य हो रहा है के क्या खुद बुद्ध भी उन ग्रंथों को पहचान पाते जिसके रचियता का श्रेय उनको दिया गया है. 

वैसे भी एक सवाल तो जरूर पैदा होता है के क्या बुद्ध सच् में प्रबुद्ध थे या फिर सिर्फ एक जगे हुए इंसान थे? ये कैसे उनको या फिर किसी और को पता चला के वो निष्पक्ष रूप से उस स्थिति तक पहुंच गए थे या फिर उस स्थिति को उन्होंने हासिल कर लिया था और एक इंसान इस आध्यात्मिक घटना के मात्रा को कैसे नाप सकता है? प्रबुद्ध का दावा आत्मज्ञान का भ्रम भी तो हो सकता है क्योंकि इस आध्यात्मिक स्थिति को मानकीकरण करने के लिए कोई भी मापदंड नहीं है.

यहां तक कि बुद्ध खुद भी निर्वाण जैसे बड़े शब्दों को परिभाषित नहीं कर पाए थे सिवाए ये कहने के की वो क्या नहीं है. यदि आत्मज्ञान पाने वाले ने भी इंसान के परम भाग्य को परिभाषित नहीं कर पाया तो एक इंसान कैसे इस बात को लेकर यकीन कर सकता है के वही वो वास्तविक स्थिति है जिसमें उनको जाना है?

क्या यह संभव है कि ये धार्मिक विश्वदृष्टि केवल एक झूठ या धोखा है जिसने निराशावादी और शून्यवादी दर्शन से इंसान के खुद के इच्छाओं को कतरने के माध्यम से कीमती जीवन बर्बाद किया है सिवाए इसके के वो जिंदगी के उपहार को खुशी से मनाएं?

वास्तव में इच्छा को कभी नहीं बुझाया जा सकता है और वो भिक्षुओं जो आध्यात्मिक अनुशासन की एक मठवासी जीवन शैली के लिए प्रतिबद्ध हैं उनमें भी चार महान सत्य के उपदेशों को बरकरार रखते हुए इच्छित निर्वाण की स्थिति पाने के लिए महान आठ गुना पथ पर चलने की इच्छा होती है.

अपने आप को इनकार करने का दर्शन तो बौद्ध सोच के साथ ही आ सकता है, लेकिन व्यावहारिक रूप से क्या वो लोग अपना जीवन इन सिद्धांतों के आधार पर जीते हैं?

इसके अलावा एक व्यक्ति कैसे अनिक्का/अनित्य या फिर अंतत/अनात्मा जैसे विचारों को साबित कर सकता है? अंतिम विश्लेषण में क्या ये सिर्फ एक अतर्कसंगत धार्मिक शब्दजाल और शब्द है या फिर सच है? क्या पूरे जीवन को सिर्फ एक स्थानांतरित होने वाले छायाँ के भ्रामक दायरे के रूप में व्याख्या करना चाहिए जिसमें स्थिरता और स्थायित्व के अवधारणा के लिए कोई जगह नहीं है? फिर भी क्या बुद्धिस्ट भी इन आदर्शों को मानते हैं या फिर ये नियम उनके जीवन के हरेक दिन का प्रतिनिधित्व करता है?

इस दर्शन के दुख से बचके आगे बढ़ने के लिए अगर ध्यान दिया जाए तो वो सुखवाद की सामग्री के लिए नकारात्मक समिकरण का एक हिस्सा होगा जो दुःख और पीड़ा को कम करके सुख को बढाने में लगा रहता है. 

दर्द और पीड़ा के इस अवधारणा के बारे में बात करें तो इन सब को तभी माना जा सकता है जब अच्छाई और सुख के विरोधात्मक तत्व वहाँ पर मौजूद हो नहीं तो हमारे पास ऐसा कुछ नहीं रह जाता है जिसको हम दुःख या पीड़ा के रूप में समझें. तो अगर अच्छाई और खुशी कुछ रूप में हमें मिल सके तो क्या वो दुःख के वजाए खुशी की बात नहीं है क्योंकि हम गिलास को आधा खाली के रूप में ना देख कर आधा भरे हुए के रूप में देख रहे हैं? क्या इच्छा को पूरी तरह छोड़ देने के वजाए हमें जिंदगी के सकारात्मक पहलु को गले नहीं लगाना चाहिए? सिर्फ इसलिए कि जीवन बाधाओं से भरा है इसका मतलब यह है कि हार स्वीकार कर लेना और दौड छोड़ देना बेहतर है या फिर उस चुनौती को लेकर जिंदगी के इन बाधाओं को पार करके आगे बढ़ना बेहतर होगा? क्या आपको पता है के कभी कभी सुन्दर चीजें हमें पीड़ा के वजह से ही मिलता है पर एक इन्सान को अगर ये अनुभव ना मिले तो जिन्दगी में पीछे हटना कितना माननीय होगा? हम ने ऐसे महान नायकों को देखा है और उनकी प्रसंशा की है जिन्होंने दूसरों के फायदे के लिए अपनी जान कुर्बान कर दिया जैसे के येशु ने क्रूस पर अपने मृत्यु का पीड़ा सह कर किया. यह मानव जाति की ओर से उन्होंने किया था जिसमें उन्होंने हमारे पाप और अपराध का भार अपने आप पर ले लिया ताकि हम उस अनन्त पीड़ा के अभिशाप से बच सकें और उन्होंने स्वर्गीय राज्य के अनन्त आनंद को हमारे हिस्से में डालने के लिए ऐसा किया था. 

मैं समझ सकता हूँ के दर्द और पीड़ा एक बुराई है जो इस दुनिया और अस्तित्व का एक हिस्सा है, लेकिन इसे कोई जांच किए बिना या इस बुराई से बचाके छोड़ देना नहीं चाहिए जो हमारे और हमारे दुनिया में से इस समस्या का हल करने के लिए कुछ नहीं करता है. हमारी उर्जा और बलको रोगिओं के लिए अस्पताल बनाने, गरीब लोगों के लिए खाना, बैंक और आश्रय बनाने और छोड़े गए बच्चों के लिए अनाथालय बनाने में खर्च करना चाहिए और उन लोगों के लिए नकारात्मक सोच नहीं रखना चाहिए जो खुद को ऐसे दुर्भाग्यपूर्ण परिस्थितिओं में पाते हैं.

इसके अलावा एक मठ में रहने से मानवीय पीड़ा की समस्याओं को हल नहीं किया जा सकता है और अलगाव एक रक्षात्मक तरीका है सिवाए इसके के इन मुद्दों से निपटने में एक प्रगतिशील दृष्टिकोण रखना चाहिए.

ईसाई धर्म ने सिवाए ऐसा सोच रखने के की दूसरों की मदत करने से दूस्टता को बढ़ावा मिलता है क्योंकि वो इच्छा(तन्हा/तृस्ना) को बढाता है या फिर लोग पीड़ा सह रहे हैं क्योंकि वो उनके कर्मों का नतीजा है, अपना ऐसा स्थिति रखा और नेतृत्व लिया के मानवीय सहारा प्रदान करके दूसरों के जीवन को अच्छा बनाया जाए और दुखिओं के दुःख को कम किया जाए.

पीड़ा एक शत्रु हो सकता है पर विडम्बना ये है के इच्छा को कतरके फेंक देने से सिर्फ पीड़ा को बढ़ावा मिलता है जिससे बुद्ध धर्म भागने की कोशिश कर रहा है.

इस दर्शन पे जोड देने के लिए एक और विडंबना यह है कि बुद्ध जो दुख के स्रोत और उसको कैसे मिटाया जाए इस बात की खोजी करने निकले थे वो खुद दर्द को पैदा देने के लिए अपराधी थे और उनके कार्य उनके मिसन के विरोधाभासी थे क्योंकि उन्होंने अपने पत्नी और बच्चे के साथ खुद के परिवार को त्याग दिया और अपने खोज को पाने के लिए उन लोगों के जीवन को मुश्किल बना दिया.

मेरी अंतिम विश्लेषण में बुद्ध धर्म अपने सरल रूप में अहंकारपूर्ण और स्वार्थी लगता है क्योंकि भले ही वो एक बुनियादी नैतिक संहिता रखता है और सम्मान के साथ दूसरों को देखता है पर ये ऐसा स्वयं के व्यक्तिगत स्वार्थ को पूरा करने और खुद के समस्या को हल करने के लिए करता है ताकि निर्वाण नामक चीज उनको मिल सके और उनके खुद का फैदा हो सके. 

तो अगर बौद्ध के लिए परम लक्ष्य और प्रेरणा अपने खुद के पीड़ा को हटाना है तो दूसरों के साथ बातचीत में नैतिकता को सिर्फ अंत हासिल करने के लिए एक साधन के रूप में देखा जाना चाहिए.

फिर भी यीशु मानवता की ओर एक अलग धारणा रखते थे जिसमें वो खुद की सेवा कराने के वजाए बिना कोई स्वार्थ दूसरों की सेवा करते थे और दूसरों के लिए उन्होंने अपना जीवन भी एक फिरौती के रूप में दे दिया.

अंत में बौद्ध के अनुसार जवाबदेहीता या न्याय का अवधारणा कर्म और पुनर्जन्म की प्रणाली के माध्यम से आता है .

मेरे लिए इस बात पर विश्वास करना इतना बड़ा विरोधाभास लग रहा है के दलाई लामा जैसे सम्मानित आध्यात्मिक नेता निर्वासन में हैं या फिर साम्यवादी चीन के लोगों द्वारा किए गए तिब्बती बौद्ध नन के बलात्कार पिछले जनम के कोई कर्म का नतीजा है. 

इसके अलावा, मैं सोच रहा हूँ के कैसे एक नास्तिक प्रतिफल के इस प्रणाली में अपने आप को पा सकेगा जो के एक सर्वोच्च परमेश्वर को इनकार करता है और वैसे भी विश्वास के एक ऐसे प्रणालीको और कौन बना सकता है? आखीर में किसी ना किसी को तो विश्वास के इस व्यापक प्रणाली का मूल्याँकन और निर्धारण करना होगा ताकि क्रम में व्यवस्थित प्रणाली का कुछ रूप प्राप्त हो सके. यह एक सर्वशक्तिमान, सर्वज्ञ, सर्वव्यापी अस्तित्व का ही काम हो सकता है जो के वर्णात्मक रूप से परमेश्वर खुद ही हैं जो के समझ से बाहर के ऐसे चीज को निर्धारण कर सकते हैं तो फिर परमेश्वर के ही अस्तित्व को कैसे इनकार किया जा सकता है?

इस के अलावा अगर निर्वाण ही परम उपलब्धि और अंतिम नियति है और अपने आप को पुनर्जन्म के इस अंतहीन दोहराव से मुक्त करने का तरीका है तो कैसे कोई यकीन से इस दायरे के अस्तित्व के बारे में कह सकता है? 

कभी किसी ने निर्वाण के बाहर की जाँच करके और वापस आकार अपनी कहानी बताई है? क्या ये एक वास्तविक अनुभव है या फिर वो अंधविश्वास पर आश्रित हैं? मैंने मृत्यु के बाद के जीवन और मृत्यु निकट के अनुभव के बारे में एक ब्लॉग लिखा था जो आपको उपयोगी और रोचक लग सकता है.

jesusandjews.com/wordpress/2012/03/29/क्या-नर्क-वास्तव-में-है/

बौद्ध दर्शन के प्रतिकृया के रूप में मैं आपको एक वैकल्पिक दृश्य के बारे में बताना चाहता हूँ जो दुनिया के प्रकाश के रूप में येशु के बारे में बताता है और जो हरेक इंसान के पथ को उज्याले से भर देते हैं और अगर हम उन पर अपने प्रभु और उद्धारकर्ता के रूप में भरोसा करें तो वो अंततः हमें दुःख के इस दुनिया से बाहर लेकर आते हैं. वो हमारे ही मेहनत की वजह से हमें चेतना के एक गोपनीय स्थान पर नहीं ले जाते हैं बल्कि हमारे लिए स्वर्गीय आनंद का एक शाश्वत भाग्य को उन्होंने सम्हाल कर रखा है.

मैं २० साल पहले यीशु के साथ एक रिश्ते में आया था और उन्होंने मौलिक रूप से मेरे जिंदगी को बदल दिया और अस्तित्व के इस अस्थायी निवास को ठुकराने के वजाए मुझे जीने के एक उमंग के साथ भर दिया.

अगर आप चाहो तो आप मेरी गवाही यहाँ पर पढ़ सकते हैं:

jesusandjews.com/wordpress/2012/01/10/यीशु-के-साथ-मेरी-व्यक्तिग/

इसके अलावा आपत्ति का एक और मुद्दा यह है कि बौद्ध धर्म ने शैक्षिक रूप से जितना भी हासिल किया है वो सब हिंदू सोच के मदत से किया है.

ऐसा हो सकता है के बुद्ध खुद हिंदू धर्म से भटक गए थे पर उनका पैदा एक हिंदू के रूप में हुआ था, वो जिए एक हिंदू की तरह थे और वो एक हिंदू के तरह ही मरे और इस वजह से बौद्ध धर्म अनुवांशिक रूप से हिंदू धर्म से अलग हो सकता है पर वो अपने माँ हिंदू धर्म से बहुत ज्यादा मिलता जुलता है.

इसी लिए बौद्ध धर्म का पेड़ मजबूती से हिंदू धर्म में निहित है जिसने बौद्ध धर्म के धर्म दृश्यता को बनाए रखने के लिए अपना पोषण एक महत्वपूर्ण आधार से लिया है. 

दूसरे शब्दों में, हालांकि इन दोनों धार्मिक संस्कृतियों के विश्वासों में विविधता है, पर बौद्ध धर्म भारतीय गुरु के मार्गदर्शन के बिना टिक नहीं पाता और इसी लिए इस में मौलिकता का अभाव है जिसका मूल बुद्ध जिनको इसका श्रेय दिया जाता है वो ना होकर कोई दूसरा ही श्रोत है.

तो आप अपने सभी चोरी के अंडे बुद्ध धर्म के शिक्षण के तीन टोकरी में रखना चाहते हैं या फिर अपने आपको एक प्रेमी और उदार परमेश्वर के सुरक्षा करने वाले हात में देना चाहते हैं जिन्होंने आपको बनाया और जो आपको अपने पास रखने का इच्छा रखते हैं ताकी आपको जीवन मिले और वो भी प्रसस्त मात्र में?

अंत में ये तर्क इस बारे में नहीं है के किसके पास सबसे अच्छा दर्शन या सांस्कृतिक अभिव्यक्ति है पर ये सच को ढूँढने और सच को हमें पथ में आगे अपरिहार्य के दिशा में नेतृत्व करने देने के बारे में है. मसीह हर इंसान के पथ को उजाले से भरने के लिए आए पर जो उजाला आपके पास है वो अगर सच में सिर्फ अँधेरा है तो आपको आपका रास्ता कैसे मिलेगा.

फिर भी बाईबल हमें प्रोत्साहित करता है के परमेश्वर के शब्द हमारे पैरों के लिए एक चिराग और हमारे रास्ते के लिए एक प्रकाश है.

अंत में मुझे आशा है कि मेरे बातों को सिर्फ सही बोली के उल्लंघन के रूप में गलत समझा नहीं जाएगा और हालांकि मेरे शब्द कुछ कडा जैसे लगे पर मेरे पास वास्तविक चिंता का एक प्रेरणा है जो मुझे दूसरों के लाभ के लिए अपनी बात रखने में मेहनत करने में मजबूर करता है. अगर मेरी बातें आपको अभद्रतापूर्ण लगा हो या फिर मैंने आपको बेवजह नाराज किया हो तो मैं आपसे माफ़ी मांगना चाहता हूँ. मुझे ये बातें हल्का तरीके से कहते हुए इन महत्वपूर्ण अवधारणाओं के गंभीर संवाद को प्रभावी ढंग से कहना नहीं आता है. 

इसके अलावा, मैं विश्वास करता हूँ के बौध धर्मिओं में भी सही और गलत का एक जवाबदेही प्रणाली होता है. हमारे अस्तित्व के मुख्य फ्रेम में इन आदर्शों को पहले से ही रखा गया है जिससे परमेश्वर हमारे अंदर के भागों में सच का संचार करते हैं ताकि हमें नैसर्गिक रूप से ये पता हो के हमारे जीवन के निर्णयों के परिणाम और न्याय होते हैं और ये सम्माननीय बात है अगर बौद्ध धर्म इस बात को थोडा सा भी मानता है. पर अपने चेतना को ही संतुस्ट करने के लिए खुद के प्रयास करना तो सिर्फ एक नकली व्यवहार है इस सच के विरुद्ध में के उस परमेश्वर के साथ में एक व्यक्तिगत रिश्ता बनाया जा सकता है जो हमारे गलतियों के भार को हटा देते हैं जिस बात का प्रयास अपने खुद के प्रयास से हटाने के लिए मानवता ने बड़े जोर से किया है. 

समापन में मैं बस आप से गुजारिश करता हूँ के आप इस बुलावट को स्वीकार कीजिए ये देखने और स्वाद लेने के लिए के परमेश्वर अच्छे हैं और अपना हृदय येशु के व्यक्तित्व और काम को जानने के लिए खोल दीजिए.

अन्त में मैं आपको धर्म शास्त्र के एक अंश के साथ छोडना चाहूँगा जिसमें येशु ने मती के पुस्तक ११:२८-३० में ये कहा है “अरे ओ थके-मांदे, बोझ से दबे लोगों! मेरे पास आओ , मैं तुम्हे सुख चैन दूँगा. मेरा जुवा लो और उसे अपने ऊपर संभालो. फिर मुझसे सीखो क्योंकि मैं सरल हूँ और मेरा मन कोमल है. तुम्हे भी अपने लिए सुख-चैन मिलेगा. क्योंकि वह जुवा जो मैं तुम्हे देरहा हूँ बहुत सरल है. और वह बोझ जो मैं तुम पर डाल रहा हूँ, हल्का है. ”

 

 

कैसे भगवान के साथ एक रिश्ता बनाएं

jesusandjews.com/wordpress/2012/01/10/कैसे-भगवान-के-साथ-एक-रिश्त/

 

 

अन्य संबंधित लिंक

बौद्ध संसाधनें

हिंदी-बुद्ध-धर्म

Buddha the enlightened one

 

 

Copyright permission by Bridge-Logos “The School of Biblical Evangelism”

दर्द और पीड़ा

Sunday, December 25th, 2011

क्यों दुनिया में दर्द और पीड़ा है और विशेष करके हमारे व्यक्तिगत जीवन में ऐसा क्यों है इस जटिल सवाल का जवाब देना और वो भी इस छोटी ब्लॉग में यह मुश्किल है. इस विषय पर कई किताबें लिखी गई हैं और ये प्रश्न जबाब के लिए भीख माँग रहा है. इस ब्लॉग के द्वारा मेरा उद्देश्य यह है कि लोग अक्सर अपने दर्द और पीड़ाके अस्तित्वको भगवान के साथ जोड़कर उनके प्रति एक गलत धारणा रखते हैं.

जब दर्द दुख, और बुराई की समस्या से निपटने की बात आती है, वहाँ कई चुनौतियां होती हैं जो इस बार पर निर्भर करती हैं के हम इसको इश्वरकी उपस्थिति और उनका हमारे साथके सम्बन्धको कैसे देखते हैं. यह उनकी संप्रभुता और अच्छाई के साथ साथ उनकी वास्तविकता पर ही सवाल खड़ा करती है. एक और विचार जिसको हमें ध्यान देना चाहिए वो ये है की अगर भगवान मौजूद हैं और वो इस पीड़ाको अनुमति क्यों देते हैं, तो क्या अच्छाईको अनुमति देने के लिए भी क्या वही जिम्मेबार हैं?

बाइबलके परिप्रेक्ष्य से जो मेरी इस समस्या को हल करनेका तरीका है वो ये है के बुराई एक मौजूदा सच्चाई है जिसकी सुरुवात समय की शुरुआत के साथ ही हुआ था. बुराई के साथ साथ दर्द और पीड़ा भी रहते हैं. यदि आप सृष्टिके खाते का अध्ययन करेंगे तो आप देखेंगे की इश्वरने जो सुरुवात में बनाया था वो बहुत अच्छा था और उन्होंने जब मानवको बनाया तो उसे विकल्पों में से चुननेकी क्षमता देदी और आप जानते हैं के जिस किसीके पास भी विकल्प हो वो अपनी संस्कृति पर प्रभाव डालसकता है. बेशक इस प्रभावके परिणामस्वरूप अंततः मानावने भगवान की अच्छाईको ठुकराते हुए अपनेआप और सृष्टि के सभी पर अभिशाप लाया. इस अभिशाप के एक परिणामके स्वरुप मानावने खुद को भगवान से विमुख करने का प्राकृतिक क्षमता पालिया. बुराई की साजिश के लिए मानव जाति की योगदान के साथ साथ एक दूसरा दुश्मन अर्थात शैतान भी है. वह एक विरोधी है जो परमेश्वर और उसकी रचना की भलाई के विरोध में काम करता है. वह अपने राक्षसी साथियों के साथ भगवान के लिए एक आध्यात्मिक समकक्ष के रूप में देखा जाता है और भले ही वे नग्न या प्राकृतिक आंखसे नदिखे पर वे वर्तमान और हमारी दुनियाके एक सक्रिय वास्तविकता हैं और मानव जाति और प्रकृति पर कहर लारहे हैं. जब राक्षसी और मानव तत्व परमेश्वर के दुश्मन के रूप में एक दूसरेके साथ खुशी खुशी शामिल होजाए तो एक जुड़ाहुआ प्रभाव बनता है जिसके परिणाम स्वरुप मानव की सबसे बड़ी भ्रष्टता और दुष्टता है.

इन सबके साथ यह स्पष्ट है कि इश्वर अपनी संप्रभुता में कम से कम एक मौसम के लिए ही स्वतंत्र इच्छाका मौका देते हैं. भगवान के बारे में एक दिलचस्प विशेषता या पहलू यह है कि वह अनन्तके न्यायाधीश हैं जो बिलकुल निस्पछ हैं. समाज की बुराई कर्ताको इश्वरके भविष्य के न्याय में अपने कृत्यों के विषय में जवाबदेही होना पड़ेगा और हमें भी अपने कर्मोंका खाता देना होगा. तो वैसे भी ये कहना चाहिए की इश्वर मानवजातीको उसके अपने फैसलों पर और उसने ईश्वरके अधिनको स्वीकार करके अपना जीवन बिताया या फिर उनके विद्रोह में इसपर आधारित रहकर न्याय करेंगे. तो फैसले में भगवान की संप्रभुता पूरी तरह से प्रयोग किया जाएगा यदि इस जीवन में नहीं तो आने वाले जीवन में.

एक बात जो हमें बुराई और दर्दको ईश्वरकी संप्रभुता और अच्छाईसे जोड़कर देखते वक्त विचार करना चाहिए वो खुद के विषयसे शुरू होता है. इस सवाल को अगर हम हमारे ही जीवन में व्यक्तिगत रूप से एक निष्पक्ष मूल्यांकन करेंगे तो हमें खुद से पूछना पड़ेगा के हमने हमारे अपने जीवन में कोई बुराई तो नहीं बनाई? की हमने किसी भी हद तक और किसी भी समय पर भगवान का उल्लंघन किया है?  क्या हम निर्दोष हैं? क्या हम किसी के सीकार हैं या फिर हम भी पाप अपराधों के अपराधि हैं? हमने हमारी दुनिया में पीड़ा को खत्म करने में क्या मदद किया है ? बाईबल भगवान की दस आज्ञाओंको संदर्भित करता है और इस स्तर पर सभी लोगों ने इंसान और परमेश्वर के विरुद्ध कुछ हद तक पाप किया है. इसलिए हम हमारी दुनिया में इन सब अभिशाप या  दु:ख के लिए जिम्मेदार हैं.

हमें अन्त में यह देखना चाहिए कि खुद परमेश्वर ने यीशु के व्यक्ति के माध्यम से खुदको यातना के एक मानव साधन अर्थात् क्रूस पर मानवता की पीड़ा में दर्द महसूस करने की अनुमति दी. यशायाह नबी का कहना है कि यीशु दु: ख से भरे एक आदमी थे और दु: ख से परिचित भी थे . काफी दिलचस्प बात तो ये है के इश्वर ने खुद को जान – बूझकर दर्द और पीड़ा के मानवीय तत्व के अधिन में रखा और ये कहा के उन्होंने हमारे साथ सब कुछ का सामना किया. उनका दर्द हमारे लाभ के लिए अंततः साबित हुआ क्योंकी उन्होंने अपना ही जीवन हमारे पापी जीवन जिसके लिए पवित्र और सर्वोच्च न्यायाधीश के आगे हमें दोषी ठहराया जाता उसके बदले में एक फिरौती के रूप में देकर परमेश्वर के धर्मी और सही न्याय को पूरा किया. हालांकि हम दुश्मन थे फिर भी वो परमेश्वर और एक दूसरे के साथ हमारे मिलन के लिए मर गए और ये बस अयोग्य प्राणियों के प्रति उनकी दया और अनुग्रह की वजह से संभव हुआ. इस से एक व्यक्तिको ये अनुमान लगाना चाहिए के इश्वर बुराई के आगे भी अच्छे और संप्रभु रेहते हैं और इस बात में कोई विवाद नहीं है.

जो कुछ भी इस मामले पर  हमारा दृष्टिकोण हो ,ये अच्छे परमेश्वर हमें एक नया आकाश और नई पृथ्वी देंगे और किसी दिन सब दर्द, पीड़ा और दुख को हटाकर परम शांति देंगे. बेशक यह स्पष्ट है कि ये सब अभी तक नहीं हुआ है लेकिन फिर भी यह हमारी आशा है और यह आगामी क्षितिज पर है . एक बात हम आज और अभी सुरक्षित कर सकते हैं कि अगर हम येशुको अपने प्रभु और मुक्तिदाता के रूप में स्वीकार करके उनकी इच्छा पूरा करते हैं तो वो हमारे पापी दिलको बदल देंगे. जब वह हमारे दिलको परिवर्तन करेंगे तो हमारे अपने व्यक्तिगत जीवन में जो अभिशाप है वो उलट जाएगा और इश्वर हमारे भीतर अपने अच्छाईका उत्पादन करेंगे और वो भी इस हद तक के हम हमारे दुश्मन से प्यार कर सकते हैं.

मैं एक ‘शहीद की आवाज’ नामक समूहका समर्थन करता हूँ और उनके आंकड़ों के आधार पर कहा जा सकता है की ऐसे ३००००० ईसाइ हैं जो अपने विश्वास के लिए हरेक वर्ष पीड़ित किए जाते हैं. अब एक शहीद सिर्फ ऐसा कोई नहीं है जो विश्वास के लिए मरते है बल्कि यह वो सब हैं जो अपने विश्वास के लिए अमानवीय व्यबहारका सामना करते हैं. इसमें नौकरी, परिवार, घर,आदि का खोना या फिर शारीरिक और भावनात्मक यातना आदि हो सकता है. उनकी बस इतनी दोष है की वो ईसाई हैं और वो एक ऐसे शत्रुतापूर्ण संसार में रेहते हैं जो उके विशवास के प्रति असहिष्णुता से भरे हुए हैं. कैथोलिक मत में चला कुछ ऐसे ही बातें हैं जो क्रूसेड और धर्माधिकरण लगायत अन्यको भी सताते थे. फिर भी मसीह ने कभी भी इस तरीके से उनके राज्य के लिए लड़नेको नहीं बोला और उन्होंने ये भी कहा की हमें उनके चेलों के रूप में हमारे दुश्मनसे भी प्यार करना चाहिए और दूसरा गाल आगे कर देना चाहिए. तो वो सभी जो मसीह के दावे करते हैं, लेकिन दुनिया की तरह शत्रुतापूर्ण व्यवहार भी करते हैं वो वास्तव में उनके अनुयायि नहि हैं. एक तथ्य बात तो ये है के बहुत से ये शहीद जिनको सताया जाता है वो उनके अत्याचारीको माफ करके उनके लिए प्रार्थना करते हैं.

वैसे भी हम पीड़ा के लंबाई और चौड़ाई के बारे में प्रश्न तो उठा सकते हैं पर अगर अनंतकी बात करें  तो ये क्षणभंगुर है. बाइबल धुवां के एक वाष्प के रूप में मानव जीवनको परिभाषित करता है. प्रेरित पौलुस ने कहा कि हमारे हल्का और क्षणिक मुसीबतें हमारे लिए एक अनन्त महिमा लारहि है जो उन सबसे बोहोत ज्यादा है. फिर भी बहुत लोगों से ज्यादा दुःख तो उन्होंने ही पाया क्योंकि उनको ५ बार कोड़े लगाए गए, ३ बार छड से पीटा गया , एक बार उनपर पत्थराव किया गया और ३ बार उनको क्षतिग्रस्त किया गया था. वह अपने मिशनरी सफर के दौरान अधिकांस समय खतरे में थे, जब वह दूसरों के कल्याण को बढ़ावा देते थे. ये मुझे उन मानवीय मदतों की याद दिलाती है जो चर्च के माध्यम से बड़े पैमाने पर पूरे दुनिया को मिल रहा है और परमेश्वर या मसीह का उनके दिल पर प्रभावके बिना ये मदत आज दुनिया के लिए संभव नहीं होता. यह रूपांतरण के लिए एहसान नहीं है. मैंने अपनी सेवानिवृत्ति के साथ ७०००० डलर प्रति वर्ष बनने वाला काम इज़राइलके तेल अवीव सेहेर में भोजन और कपड़ों के वितरण केंद्र में स्वयंसेवा करने के लिए छोड़ दिया और बोहोत से लोग तो प्रभुमें नहीं आए पर हमने बांटना और सेवा देना जारी रखा.

अंत में मैं ये कहना चाहूँगा की कभी कभी दर्द और पीड़ा अच्छाई का एक बचाने वाला  कार्य उत्पादन कर सकता है . इस बातको समझाने के लिए कई उदाहरण है पर जो मैं अक्सर सोचता हूँ वो ये है के किसी दुर्घटना के बाद वहाँ पर ‘रोकने’का संकेत रखना चाहिए. दुर्भाग्य से किसी दूसरे के लिए किसी और को पीड़ित होना पड़ा और यह इश्वर ने हमारे लिए अपने पुत्रको पीड़ा सहने की इजाजत देके जो किया ऐसा सुनाई देता है जिसमें फाइदा हमारा ही हुआ.

वैसे भी यदि इस सब के बाद भी अगर बात समझ में नहीं आता है तो हम जो कर सकते हैं वो है इश्वर पर भरोसा. यह उसी तरह है के जब हम छोटे थे और हम जीवन के बारे में बातें समझ नहीं पाते थे , लेकिन हम हमेशा हमारे माता पिता को हमें प्यार और सुरक्षा देने के लिए भरोसा करते थे. बिलकुल यही इश्वर चाहते हैं के हम उनके साथ करें जब हम संकट के बीच में होते हैं. यहां तक कि अगर हमारे पास हर सवाल का जवाब होता तो क्या उसे हल करने के लिए पर्याप्त होता. परमेश्वर हमारी बुद्धि के बारे में चिंतित नहीं हैं जितना वो हमारे दिल के बारे में चिंतित हैं और इसी बात में दुविधा की कुंजी निहित है. चलो बस भगवान पर भरोसा रखें.

 

 

कैसे भगवान के साथ एक रिश्ता बनाएं

कैसे भगवान के साथ एक रिश्ता बनाएँ?

 

 

अन्य संबंधित लिंक

बौद्ध संसाधनें

हिंदी-बुद्ध-धर्म

Pain and suffering 

Buddhist Resources

Wednesday, March 17th, 2010

Kenneth Samples on reasons to believe

links.christreformed.org/realaudio/A20090116-OtherFaces.mp3

 

Christian Research Institute

www.equip.org/categories

 

Four Spiritual Laws

 

Jesus Film

 

New Testament/Bible

 

Audio Bible

Buddha the Enlightened One

Saturday, March 13th, 2010

For some the Buddha is a god but practically speaking Siddhartha Gautama or Siddhattha Gotama was an atheist and therefore he didn’t view himself as a deity. For those, like the Buddha, who take a position as an atheist or agnostic I would challenge you to consider several of the cosmological and teleological arguments which I have already put forth in my previous posts.

Atheist and Agnostic

If we can conclude that God does exist then we should look towards Him as gaining the right understanding and thought in guiding our lives instead of the gurus and the Buddha.

Also for those who give honor to the Buddha how do they know that his sayings have been perfectly preserved since his words were not put into print until 400 years after his death? This would give plenty of time for oral tradition to embellish the content of his teaching which leaves the door open to stories of mythological proportions. Also as far as what has been attributed to his sayings he supposedly taught that if a person finds no value to certain aspects of his teaching then they are to disregard it. So how can a person who claims to have truth not affirm himself in an objective manner?

In addition to this Buddha’s teachings have resulted in forming many different schools of thought and various sects which hold to contradictory views.

Perhaps this is because there are discrepancies that are found among these varied and voluminous resources therefore making it difficult if not impossible to reconcile these differences within the texts.

Then again I wonder if even the Buddha himself would even recognize all the script which is credited to his authorship.

Anyway the question resonates was the Buddha really enlightened or awakened? How does he or anybody else know whether or not they have objectively reached or achieved this state of being and by what means does a person measure this phenomena of spiritual aptitude? To claim enlightenment could be an illusion of enlightenment as there is no criteria in which to standardize this spiritual condition.

Even the Buddha himself could not describe or define such elated terms as nirvana except to say what it is not. If the awakened one could not define the ultimate destiny in his enlightenment then how can a person be for sure that this is an actual state of being or becoming?

Is it possible that this religious worldview is only a lie or a deception which has resulted in wasting precious lives through a pessimistic and nihilistic philosophy of snuffing out a person’s own desire for life rather than pursuing the illuminating joy of celebrating the gift of living?

In reality desire can never be extinguished anyway and even the monks who are committed more to an monastic lifestyle of spiritual discipline still have a desire to uphold the precepts of the four noble truths and walk the noble eight-fold path in order to achieve the desirous state of nirvana.

This philosophy of denying oneself may go along with Buddhistic thought but practically are these people living out their life based on these principles?

Also how can a person prove such ideas as anicca/anitya or anatta/anatman? In the final analysis is this just nonsensical religious jargon and words or is this reality? Is all of life to be interpreted as just an illusory realm of shifting shadows without any concept of stability and permanence? Again are Buddhists living up to these ideals and does this rightly represent their day to day life?

In moving on to responding towards the emphasis of avoiding suffering this philosophy is part of the negative equation to the content of hedonism which strives to maximize pleasure while minimizing or avoiding pain.

In regards to the aspect of pain and suffering this concept can only be realized if there exists the antithetical elements of pleasure and goodness otherwise we have nothing to relate to as what is termed as pain and suffering. So if a degree of goodness and happiness can be achieved wouldn’t it be admirable rather than avoidable to see the glass as half full instead of half empty? Shouldn’t we desire to embrace the positive aspect of living rather than avoiding desire altogether? Just because life is filled with obstacles does this mean that it is better to admit defeat and avoid running the race or would it be more beneficial to take the challenge and leap over these hurdles in life? You know sometimes beautiful things can come forth from suffering but if a person avoids this experience then how honorable is it to retreat in life? We have seen the likes of heroes whom we have admired in laying down their lives for the benefit of others such as what Jesus did in suffering through His death on the cross. This was done on behalf of mankind in which he bore the penalty of our sin and guilt in order to release us from the curse of eternal suffering by meriting on our behalf the perpetual bliss of a heavenly kingdom.

I understand and agree that pain and suffering is an evil that is a part of this existence and world but it shouldn’t be avoided by checking out or escaping this reality which does nothing to solve the problem of ridding ourselves and our world of such mayhem. It is better to center our energies and efforts on building hospitals for the infirmed and food banks/shelters for the poverty stricken and orphanages for our abandoned young rather than to take a passive approach in action towards those who have found themselves in such unfortunate circumstances.

Also living in a monastery does not solve the problems of human suffering and isolation is more of a defensive posture versus a progressive approach in handling these issues.

Christianity has taken the position and the lead in making great efforts in providing humanitarian aid to better the lives of others by easing the discomfort of the destitute and suffering rather than taking the attitude that helping others is a contribution to the evil of increasing others Tanha/Trsna (desire ) or somehow reason that these people are really suffering anyway due to some fatalistic realm of karmic retribution.

Suffering may be an enemy but ironically by snuffing out desire this will only lead to more suffering the likes of which Buddhism is trying to escape.

Another irony to the emphasis of this philosophy is that the Buddha who sought out the source of suffering and how to eliminate it was a perpetrator of causing pain himself and his actions were contradictory to his mission as he abandoned his own family including his wife and child by creating a hardship for them in order to pursue his quest.

In my final analysis Buddhism in its most simplistic form appears to be egocentric and selfish because even though it may uphold to a basic moral code of treating others with respect it does so out of a self interest of solving their own personal problem of suffering as a way of meriting something for their own benefit, namely nirvana.

So if the ultimate goal and motivation for the Buddhist is to remove ones own suffering then morality in interaction with others is seen as only a means to achieve the end.

Yet Jesus had another approach to humanity in which he unselfishly came to serve rather than to be served in giving his life as a ransom for many.

Finally according to Buddhist thought the concepts of accountability or judgment comes through the system of karma and rebirth.

This seems like such an oxymoron for me to believe that such a respected spiritual leader as the Dalai Lama is in exile or that the rape of the Tibetan Buddhist nuns by the communist Chinese resulted by some type of karma from a previous life.

Also I am wondering how does this system of retribution become manageable for an atheist who would deny a supreme being and yet who else could orchestrate such a system of belief? After all someone must determine and evaluate this elaborate system of works in order to obtain some form of orderly system. This would take an omnipotent, omniscient, omnipresent being which is definably God himself to oversee such an incomprehensible matter and so how can the existence of  God be denied?

In addition to this if nirvana is the ultimate achievement and final destiny in absolving oneself from this endless repetition of rebirths then how can one be absolutely sure of this realm of being?

Has anybody ever checked out of nirvana and come back to tell their story? Is this a real experience or are they depending upon blind faith? I did a blog on the after life or near death experiences which you might find helpful and interesting.

jesusandjews.com/wordpress/2009/10/29/is-hell-real/

In response to Buddhist philosophy I would like to offer an alternative view which speaks of Jesus as the Light of the world and the One who illuminates every man’s path and if we trust Him as both Lord and Savior He will ultimately lead us out of this world of suffering not by the rigors of self effort into some kind of esoteric state of consciousness but rather in securing for us an eternal destiny of heavenly bliss.

I came into a relationship with Jesus over 20 years ago and He has radically transformed my life and filled me with a desire for living rather than inspiring me to despise my temporary abode of existence.

If you like you can read about my testimony at:

jesusandjews.com/wordpress/my-personal-testimony-with-jesus/

Also another point of objection is that whatever Buddhism has achieved academically it has done so through the school of Hindu thought.

Buddha may have strayed from Hinduism but nevertheless he was born, lived, and died a Hindu and therefore Buddhism though genetically altered bears a striking resemblance to its mother religion of Hinduism.

Again the bo tree of Buddhism is firmly rooted in Hinduism in which it has taken nourishment from as a vital support structure in maintaining Buddhism’s visibility as a religious institution.

In other words, though there are variances in beliefs between these two religious cultures, Buddhism wouldn’t exist without the guidance of the Indian guru’s and therefore it lacks  originality having it origins not in the Buddha to which it takes its name but rather its identity comes mainly from another source.

So do you want to put all your stolen eggs in the three baskets of Buddhistic teaching or would you entrust yourself into the protective hands of a loving and benevolent God who desired you and created you so you might have life and life more abundantly?

In conclusion this argument isn’t about who has the best philosophy or cultural expression but it is about seeking truth and allowing the truth to lead us down the path towards the inevitable. Christ came to light every man’s path but if the only light that you have is really just darkness then how will you find your way.

Yet the bible encourages us that God’s words are a lamp unto our feet and a light unto our path.

Finally I hope that my rhetoric isn’t misunderstood as just a violation of right speech and though my words may appear hard I do have a motivation of genuine concern which compels me to labor my point in seeking the benefit of others. Again I am sorry if I have come across disrespectfully or have offended you needlessly I just don’t know how to say these things in a soft manner and yet communicate effectively the seriousness of these critical concepts.

Also I do believe as the Buddhist that there is an accountability system of right and wrong. These ideals are hard wired in the main frame of our existence in which God communicates truth to our inward parts so that we instinctively know that there are consequences and judgments to our life decisions and this is respectable when Buddhism minimally acknowledges that but to work out someway of appeasing the conscious through the self effort of religious practice is only a counterfeit behavior to the reality of having a personal relationship with the One who is able to remove the burden of guilt that humanity tries so hard to extinguish by self effort.

In closing I would just ask you to simply consider as an invitation to taste and see that the Lord is good and to open your heart to explore the person and work of Jesus.

Lastly I would like to leave you with a scripture which was uttered by Jesus in Matthew 11:28-30 28 “Come to me, all you who are weary and burdened, and I will give you rest. 29 Take my yoke upon you and learn from me, for I am gentle and humble in heart, and you will find rest for your souls. 30 For my yoke is easy and my burden is light.”

 

 

How to know God

Buddhist Resources

English Articles on Theravada Buddhism

 

 

Copyright permission by Bridge-Logos “The School of Biblical Evangelism”