សម្រាប់មនុស្សខ្លះព្រះពុទ្ធ គឺជាការព្រះមួយអង្គ ប៉ុន្តែបើនិយាយដោយជាក់ស្តែងទៅ សទ្ធត្ថ សិរិមហាមយា គឺជាអ្នកមិនជឿថាមានព្រះ ហេតុដូច្នេះហើយទ្រង់មិនបានមើលឃើញខ្លួនឯងថា ជាអាទិទេពមួយអង្គនោះទេ។ សម្រាប់មនុស្សមានទស្សនៈដូចជាព្រះពុទ្ធ ដែលមានជំហរជាអ្នកមិនជឿថាមានព្រះ ឬអ្នកមិនជឿលើព្រះ ខ្ញុំនឹងសំណូមពរឲ្យលោកអ្នកពិចារណាកិច្ចពិភាក្សាលើលោកធាតុវិទ្យា និងទូរបាតុភូតសាស្រ្តដែលខ្ញុំបានធ្វើការបង្ហោះផ្សាយកាលពីលើកមុន។
jesusandjews.com/wordpress/atheist-agnostic-non-theist/
បើយើងសន្និដ្ឋានថា ព្រះអង្គម្ចាស់មានពិតមែននោះ អញ្ចឹងយើងគួរស្វែងយល់ថែមទៀតអំពីទ្រង់ប្រយោជន៍ឲ្យយើងយល់ច្បាស់ និងមានការគិតត្រឹមត្រូវក្នុងការយកមកដឹកនាំជីវិតរបស់យើង ជៀសជាងគ្រាន់តែដើរតាមមេដឹកនាំសាសនាហិណ្ឌូ និងព្រះពុទ្ធ។
ដូច្នេះហើយ សម្រាប់អស់អ្នកដែលបានគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះពុទ្ធ តើពួកគេដឹងយ៉ាងម៉ិចថា វាចារបស់លោកត្រូវបានរក្សាទុកបានត្រឹមត្រូវនោះ ដោយព្រោះវាចារបស់ព្រះអង្គមិនត្រូវបានបោះពុម្ព រហូតទៅដល់ ៤០០ ឆ្នាំក្រោយបន្ទាប់ពីការសុគតរបស់ទ្រង់? ដូច្នេះគេអាចនឹងមានពេលវេលាច្រើនសម្រាប់កែសម្រួលខ្លឹមសារនៃការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ឲ្យបានល្អប្រសើរជាងមុន ដែលអាចធ្វើឲ្យមានគេដាក់បញ្ចូលអត្ថន័យបន្ថែម។ ទាក់ទងទៅ នឹងអ្វីដែលត្រូវបានគេសន្មតវាចារបស់ទ្រង់ ដោយទ្រង់ជឿលើការបង្រៀនថា បើមនុស្សម្នាក់បានស្វែងយល់ឃើញថាទស្សនៈណាមួយនៃការបង្រៀនរបស់ទ្រង់គ្មានតម្លៃ អញ្ចឹងមានន័យថាគេមិនគោរពប្រតិបត្តិតាមនោះទេ។ ដូច្នេះតើមនុស្សម្នាក់ដែលអះអាងមានសេចក្ដីពិត តែមិនបញ្ជាក់ខ្លួនឯងពីគោលបំណងច្បាស់លាស់នោះមែនទេ?
លើសពីនេះទៀតចំពោះការបង្រៀនរបស់ព្រះពុទ្ធនេះនៅតាមសាលារៀននានាមានការបង្រៀនទស្សនៈផ្សេងគ្នា និងមាននិកាយច្រើនដែលធ្វើឲ្យមានទស្សនៈផ្ទុយគ្នា។
នេះប្រហែលដោយសារតែក្នុងចំណោមធនធានជាច្រើនដែលគេបានរកឃើញផ្សេងៗគ្នាទាំងអស់ មានលក្ខណៈផ្សេងគ្នាដែលធ្វើឲ្យវាមានការពិបាកសម្របសម្រួលនូវភាពផ្សេងគ្នានៅក្នុងអត្ថបទទាំងនេះ។
ជាថ្មីម្តងទៀត ខ្ញុំមានភាពងឿងឆ្ងល់ថា បើទោះបីជា ព្រះពុទ្ធខ្លួនឯងអាចនឹងស្គាល់អក្សរទាំងអស់ ដែលត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងការនិពន្ធរបស់ទ្រង់។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សំណួរដ៏មានឥទ្ធិពលសួរថា តើព្រះពុទ្ធពិតជាបានត្រាស់ដឹង ឬបានភ្ញាក់រឭក? តើទ្រង់ ឬមនុស្សផ្សេងទៀតដឹងយ៉ាងម៉ិចថា វាអាចឈានដល់គោបំណង ឬបានសម្រេចនូវភាវៈនេះ ហើយធ្វើដូចម្តេចទើបមនុស្សអាចវាស់ពីបាតុភូតនៃសម្បទាខាងវិញ្ញាណ? ក្នុងការប្រកាសអះអាងពីការត្រាស់ដឹងនេះ អាចជាការត្រាស់ដឹងបំភាន់ ដោយព្រោះតែមិនមានលក្ខណៈវិនិច្ឆ័យទៅតាមលក្ខណះស្តង់ដាក្នុងលក្ខខណ្ឌខាងវិញ្ញាណនេះ។
សូម្បីតែព្រះពុទ្ធព្រះអង្គឯងមិនអាចពណ៌នា ឬកំណត់និយមន័យពាក្យដូចជានិព្វាន លើកលែងគ្រាន់តែនិយាយថាវាគឺជាភាពទទេ។ បើព្រះពុទ្ធមិនអាចកំណត់ជោគវាសនាខ្ពស់បំផុតក្នុងការត្រាស់ដឹងរបស់ទ្រង់ អញ្ចឹងតើមនុស្សអាចដឹងច្បាស់ថានេះគឺជាភាវៈ ឬភវៈ?
តើវាអាចទៅរួចទេថា ទស្សន:សាសនាអំពីលោកនេះ គឺគ្រាន់តែជាការកុហក ឬការបោកប្រាស់ដែលអាចបណ្តាលឲ្យមានការខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាជីវិតដ៏មានតម្លៃ ដោយដើរតាមទស្សនៈទុទិដ្ឋិនិយម និងលទ្ធិបដិវត្តន៍ដែលនាំមនុស្សឲ្យបាត់បង់បំណងប្រាថ្នាផ្ទាល់ខ្លួនសម្រាប់ជីវិត ដោយមិនគិតពីការបន្តឈោងចាប់អំណោយទាននៃជីវិតរស់នៅប្រកបដោយក្ដីអំណរដ៏ភ្លឺស្វាងនោះ?
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីប្រាថ្នាមិនអាចពន្លត់ ហើយសូម្បីតែព្រះសង្ឃដែលត្រូវបានបួសទៅរស់នៅក្នុងវត្តអារាមដោយកាន់ធម៌វិន័យដ៏តឹងរឹងនោះ ក៏នៅតែមានសេចក្តីប្រាថ្នា គោរពលើអរិយសច្ចទាំងបួន(សីលបួន) ហើយបន្តខំប្រឹងដើរតាមអារ្យអដ្ឋង្គិកមគ្គ (សីលប្រាំបី) ដើម្បីសម្រេចបាននូវសេចក្តីប្រាថ្នានៃព្រះនិព្វាន។
ទស្សនៈនៃការបដិសេធខ្លួនឯងអាចត្រូវទៅនឹងទស្សនៈទានព្រះពុទ្ធសាសនា ប៉ុន្តែតាមការគោរពប្រតិបត្តជាក់ស្តែងមនុស្សទាំងអស់នេះជីវិតរស់នៅ របស់ពួកគេពឹងផ្អែកទៅលើគោលការណ៍ទាំងនេះ?
ដូចគ្នានេះផងដែរ តើមនុស្សម្នាក់អាចបញ្ជាក់ពីគំនិតដូចជាអនិច្ច/អនិច្ចតា ឬអនត្តតាបានទ? តើក្នុងការវិភាគចុងក្រោយ ដូចនេះគឺគ្រាន់តែជាភាសាសាសនាមិនសមហេតុផល ឬគឺជាភាពប្រាកដនិយមនេះ? តើជីវិតទាំងអស់ត្រូវបានបកប្រែដូចគ្រាន់តែជាចំណុចបំភ័ន្តភ្នែកនៃការផ្លាស់ប្តូរស្រមោលដោយគ្មានទស្សនៈស្ថេរភាព និងអចិន្ត្រៃយ៍ទេមែនទេ? ជាថ្មីម្តងទៀត តើអ្នកកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនា កំពូងតែរស់នៅដើម្បីបំពេញនូវគោលដៅឧត្តមគតិទាំងនេះហើយ តើធ្វើបែបនេះ ពិតជាបង្ហាញត្រឹមត្រូវពីជីវិតរស់នៅរបស់ពួកគេពីមួយថ្ងៃដែរឬទេ?
ក្នុងការផ្លាស់ប្តូរឆ្ពោះទៅរកការទទួលខុសត្រូវដោយផ្តោតសំខាន់នៃការជៀសវាងពីសេចក្តីទុក្ខ ទស្សនៈនេះ គឺជាផ្នែកមួយនៃសមីការអវិជ្ជមានចំពោះសេចក្តីចង់ប្រាថ្នានៃតម្រេកនិយម ដែលបានខិតខំដើម្បីបង្កើនសេចក្តីបំពេញចិត្តខណៈពេលកំពុងតែការកាត់បន្ថយ ឬការជៀសវាងសេចក្តីឈឺចាប់។
ទាក់ទងទៅនឹងទស្សនៈអំពីការឈឺចាប់ និងសេចក្តីទុក្ខ ផ្នត់គំនិតនេះអាចត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ ប្រសិនបើមានធាតុប្រតិនិក្ខេបនៃសេចក្តីបំពេញចិត្ត និងសេចក្ដីល្អ មិនដូច្នេះទេ យើងគ្មានអ្វីទាក់ទងទៅនឹងពាក្យដែលគេហៅថា ការឈឺចាប់ និងសេចក្តីទុក្ខ។ ដូច្នេះ តើវាមិនគួរកោតសរសើរចំពោះការសម្រេចបាននូវសេចក្ដីល្អ និងសេចក្តីសុខ ជៀសវាងការមើលឃើញសុទិដ្ឋិនិយម ជាងទុទិដ្ឋិនិយម? តើយើងមិនគួរចាប់យកទស្សនៈវិជ្ជមាននៃជីវិតជាជាងការជៀសវាងសេចក្តីប្រាថ្នារួមគ្នា? បើដោយសារតែជីវិតពោរពេញទៅដោយឧបសគ្គ តើនេះមានន័យថា ការព្រមចុះចាញ់ ហើយជៀសចេញពីការតស៊ូ ប្រសើរជាង ឬវានឹងមានប្រយោជន៍ជាង បើខិតខំប្រឹងប្រែងយកជ័យជំះលើឧបសគ្គទាំងអស់នេះនៅក្នុងជីវិត? តើលោកអ្នកដឹងទេថា ពេលខ្លះភាពល្អៗអាចកើតចេញមកពីសេចក្តីទុក្ខ ប៉ុន្តែប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ជៀសចេញពីបទពិសោធន៍នេះ អញ្ចឹង តើភាពសុចរឹត វានាំឲ្យជីវិតថយក្រោយមែនទេ? យើងបានឃើញវីរបុរសដែលយើងបានគោរពកោតសរសើរក្នុងការលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេដើម្បីប្រយោជន៍របស់អ្នកដទៃ ដូចជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវមានសេចក្តីទុក្ខតាមរយៈការសុគតរបស់ទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាងនោះ។ ទ្រង់បានធ្វើកិច្ចការនេះជំនួសមនុស្ស ដោយទ្រង់បានទទួលទោសដែលជាអំពើបាប និងភាពទុច្ចរឹតរបស់យើងក្នុងគោលបំណងដើម្បីរំដោះយើងចេញពីបណ្តាសានៃសេចក្តីទុក្ខដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដោយទ្រង់មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការនាំយកសេចក្តីសុខអស់កល្បជានិច្ចពីនគរស្ថានសួគ៌មកឲ្យយើង ។ ខ្ញុំយល់ស្របថាការឈឺចាប់ និងសេចក្តីទុក្ខ គឺជាការអាក្រក់តែនោះគឺជាផ្នែកមួយដែលមាននៅក្នុងជីវិតនៅក្នុងលោកិយ៍នេះ ប៉ុន្តែវាមិនគួរគេចេញដោយដកខ្លួន ឬរត់ចេញពីការពិតដោយមិនធ្វើអ្វីទាំងអស់ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហា ដែលនាំខ្លួនរបស់យើង និងជីវិតរបស់យើង ទៅរកកាយវិកលកម្ម ។ វាល្អប្រសើរនោះ គឺត្រូវប្រមូលកំលាំង និងខិតខំប្រឹងប្រែងកសាងមន្ទីរពេទ្យសំរាប់អ្នកទន់ខ្សោយ ជង្រុកអាហារ ឬ ជម្រកសម្រាប់ភាពក្រីក្រ និងមជ្ឈមណ្ឌលក្មេងកំព្រាសម្រាប់ក្មេងរបស់យើង ដែលត្រូវបានគេបោះបង់ចោល ជាជាងការទទួលយកនូវវិធីសាស្រ្តចុះញ៉មឆ្ពោះចំពោះពួកអ្នកទទួលស្គាល់ខ្លួនឯងថាដោយសារផលកម្មនោះ ។
ដូចគ្នាផងដែរការរស់នៅក្នុងវត្តអារាមមិនមែនជាការដោះស្រាយបញ្ហាទាក់ទងទៅនឹង សេចក្តីទុក្ខរបស់មនុស្ស ហើយ ភាពនៅឯកោជាច្រើនទៀតនៃឥរិយាបថការពារធៀបនឹងវិធីសាស្រ្តរីកចម្រើនមួយក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនេះ។
គ្រីស្ទបរិស័ទ្ធបានយកតួនាទី និងនាំមុខក្នុងការធ្វើកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដ៏ខ្លាំងខ្លាំនៅក្នុងការផ្តល់ជំនួយមនុស្សធម៌ដើម្បីជួយឲ្យមនុស្សមានជីវិតប្រសើរឡើងដោយកាត់បន្ថយភាពទុគ៌ត និងសេចក្តីទុក្ខ ជាជាងការទទួលយកឥរិយាបថជួយអ្នកដទៃទៀត គឺជាការរួមចំណែកឲ្យមនុស្សបង្កើនអំពើអាក្រក់ដូចជា តណ្ហា/កាម (សេចក្តីប្រាថ្នា) ឬដោយមូលហេតុណាមួយថាអ្នកទាំងនោះពិតជាយ៉ាងណារងទុក្ខវេទនាដោយសារតែនិស័យកម្មមួយចំនួននៃកម្មពៀរ។
សេចក្តីទុក្ខអាចជាសត្រូវ ប៉ុន្តែការជឿបែបអវិជ្ជមានដោយការបោះបង់ចោលសេចក្តីប្រាថ្នានេះ នឹងនាំទៅរកការរងទុក្ខកាន់តែខ្លាំងថែមទៀត ដូចដែលព្រះពុទ្ធសាសនាកំពុងព្យាយាមគេចចេញ។
ការជឿបែបអវិជ្ជមានមួយទៀត ដោយផ្តោតសំខាន់ទៅលើទស្សននេះគឺថាព្រះពុទ្ធដែលបានស្វែងរកឃើញនូវប្រភពសេចក្តីទុក្ខ និងរបៀបដើម្បីបំបាត់ វាគឺជាការធ្វើទុក្ខខ្លួនឯង ដោយបណ្តាលឲ្យមានខលួនឯងឈឺចាប់និងសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ផ្ទុយទៅនឹងបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ នៅពេលដែលទ្រង់បានបោះបង់ចោលគ្រួសាររបស់ទ្រង់រួមទាំងប្រពន្ធនិងកូនរបស់ទ្រង់ ដោយការបង្កើតនូវសេចក្តីទុក្ខលំបាកសម្រាប់ពួកគេ ដើម្បីខ្លួនបន្តការចេញតាមសេចក្តីស្វែងយល់របស់ទ្រង់។
នៅក្នុងការវិភាគចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនារបស់ខ្លួនក្នុងនៅក្នុងទម្រង់សាមញ្ញបង្ហាញទៅជា មជ្ឈត្តិតៈ និងភាពអត្មានិយម ពីព្រោះសូម្បី វាអាចជួយឲ្យមានការប្រកាន់ខ្ជាប់ទៅនឹងក្រមសីលធម៌នៃការប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃក៏ដោយ វាមិនអាចគិតគ្រប់ជ្រុងជ្រោយចង់ដោះស្រាយបញ្ហាទុក្ខលំបាកផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ដូចជា ការនឹងសមទទួលអ្វីសម្រាប់ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ដែលមានឈ្មោះថា ព្រះនិព្វាន។
បើដូច្នេះ គោលដៅធំបំផុត និងការជំនរុញទឹកចិត្តសម្រាប់ព្រះពុទ្ធសាសនាគឺការយកចេញសេចក្តីទុក្ខផ្ទាល់ខ្លួនបន្ទាប់មកសីលធម៌ក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃទៀត នោះមើលទៅហាក់មានន័យថាបានសម្រេចហើយ។
ប៉ុន្ដែ ព្រះយេស៊ូវមានវិធីសាស្រ្តមួយផ្សេងទៀតដើម្បីឲ្យមនុស្សដែលទ្រង់យាងមកពុំមានអាត្មានិយមមកបម្រើជាជាងមកឲ្យគេបម្រើ ដោយទ្រង់ថ្វាយជីវិតរបស់ទ្រង់ដើម្បីរំដោះមនុស្សជាច្រើន។
ជាចុងបញ្ចប់នេះ បើយោងតាមទស្សនៈព្រះពុទ្ធសាសនាអំពីផ្នត់គំនិតនៃការទទួលខុសត្រូវ ឬការជំនុំជំរះបានមកតាមរយៈកម្មនិង ការចាប់ជាតិ។
នេះហាក់ដូចជាភាពក្លែងក្លាយសម្រាប់ខ្ញុំដើម្បីជឿ។ ដូចជាមេដឹកនាំសាសនាដែល មេដឹកនាំសាសនាគួរអោយគោរពមានសម្ដេចសង្ឃ ដាឡៃ ឡាមា ដែលកំពុងស្ថិតនៅក្នុងការនិរទេសខ្លួន ឬការចាប់រំលោភដូនជីអ្នកកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាជនជាតិទីបេ ដោយប្រទេសចិនកុម្មុយនិស្ត ហើយនេះដោយសារតែលទ្ធផលកម្មពីជាតិមុនមួយ។
ខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ដែលថា តើប្រព័ន្ធនិយាយអំពីកម្មពៀរបានក្លាយទៅជាការដែលអាចគ្រប់គ្រងបានសម្រាប់មនុស្សមិនជឿថាមានព្រះ ហើយជាអ្នកដែលបដិសេធព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ហើយអញ្ចឹង តើមានអ្នកណាទៀតអាចសម្របសម្រួលប្រព័ន្ធនៃជំនឿ? ទីបំផុតទៅ ត្រូវតែមានអ្នកណាម្នាក់ធ្វើការកំណត់ និងវាយតម្លៃប្រព័ន្ធល្អិតល្អន់នៃការប្រព្រឹត្ដ ដើម្បីឲ្យមានទម្រង់នៃប្រព័ន្ធត្រឹមត្រូវ។ កិច្ចការនេះមានតែព្រះដែលមានសញ្វនុភាព សព្វញ្ញូញ្ញាណ សព្វវត្តមាន នោះមានន័យថា មានតែព្រះអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ដែលអាចត្រួតត្រាចំពោះរឿងរ៉ាវដែលមិនអាចយល់បាន ។ ហេតុដូច្នេះ តើយើងអាចបដិសេធព្រះអង្គម្ចាស់ដែលមានវត្តមានគង់នៅយ៉ាងដូចម្តេច?
លើសពីនេះទៀត បើនិព្វានគឺជាការសម្រេចគោលដៅធំបំផុតនោះ និងជោគវាសនាចុងក្រោយក្នុងកាឬអត់ទោសឲ្យខ្លួនឯងពីការចាប់ជាតិម្តងហើយម្តងទៀតដោយគ្មានទីបញ្ចប់នោះ អញ្ចឹងតើហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនអាចដឹងច្បាស់អំពីអាណាចក្ររបស់ព្រះនោះ?
តើមាននរណាម្នាក់ធ្លាប់មានបានសាកល្បងស្វែងរកនិព្វាន ហើយត្រឡប់មកប្រាប់រឿងរបស់ខ្លួនវិញ? ឬតើនេះគឺគ្រាន់ តែជាបទពិសោធពិត ឬពួកគេជឿទៅលើជំនឿខ្វាក់ភ្នែក? ខ្ញុំបានធ្វើកំណត់ហេតុបណ្ដាញមួយ (Blog) ដែលមានអត្ថប្រយោជន៍សម្រាប់លោកអ្នក ដែលនិយាយអំពីបទពិសោធន៍ក្រោយពេលស្លាប់ ឬជិតស្លាប់ ។
jesusandjews.com/wordpress/2009/10/29/is-hell-real/
ក្នុងការឆ្លើយតបទៅនឹងទស្សនវិជ្ជាព្រះពុទ្ធសាសនា ខ្ញុំសូមផ្តល់នូវទស្សនៈបែបជម្រើសដែលនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវជាពន្លឺលោកីយ៍ហើយព្រះអង្គដែលបំភ្លឺផ្លូវរបស់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា បើយើងទុកចិត្ដលើទ្រង់ជាព្រះអង្គម្ចាស់និងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ទ្រង់នឹងដឹកនាំលោកអ្នកចេញពីលោកីយ៍នៃសេចក្តីទុក្ខ មិនមែនដោយសារការខិតខំប្រឹងប្រែងដោយខ្លួនឯង ដែលមានតែមនុស្សភាគតិចអាចយល់បានអំពីចិត្ត ប៉ុន្តែប្រសើរជាងយើងមានការធានាអំពីជោគវាសនានៃសុខៈនៅស្ថានសួគ៌ដ៏អស់កល្ប។
ខ្ញុំបានមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះយេស៊ូវប្រមាណជាង ២០ ឆ្នាំមកហើយ ហើយទ្រង់បានផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយធ្វើឲ្យជីវិតខ្ញុំរស់ដោយមានខ្ញុំគោលបំណង ជាជាងការជំរុញទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យស្នាក់នៅកន្លែងបណ្តោះអាសន្ន។
ប្រសិនបើលោកអ្នកចង់អានអំពីទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំនៅ:
ទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំជាមួយព្រះយេស៊ូវ
ក៏មានចំណុចផ្ទុយមួយផ្សេងទៀតគឺថា អ្វីដែលព្រះពុទ្ធសាសនាបានទទួលការអប់រំ ការសិក្សានោះត្រូវបានសិក្សាតាមរយៈសាលាដែលបង្រៀនអំពីទស្សនៈហិណ្ឌូ។
ព្រះពុទ្ធប្រហែលជាអាចបានដេរចេញពីសាសនាហិណ្ឌូ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ដោយទ្រង់បានកើតមក ហើយរស់នៅនិងសុគតជាអ្នកកាន់សាសនាហិណ្ឌូ ហេតុដូច្នេះហើយ ព្រះពុទ្ធសាសនាមានខ្សែស្រឡាយដែលមានម្តាយរបស់ខ្លួនជាអ្នកកាន់សាសនាហិណ្ឌូ។
ជាថ្មីម្តងទៀត បើព្រះពុទ្ធសាសនាមានឬសគល់ដ៏រឹងមាំនៅក្នុងសាសនាហិណ្ឌូ ដែលវាបានស្រួបយករចនាសម្ព័ន្ធសំខាន់ៗ ដែលអាចរក្សានូវទិស្សមានភាពរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនាជាគ្រឹះស្ថានសាសនា។
នៅក្នុងន័យផ្សេងទៀត ទោះបីជាមានភាពផ្សេងគ្នាក្នុងជំនឿរវាងវប្បធម៌សាសនាទាំងពីរនេះក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ព្រះពុទ្ធសាសនាមិនអាចកើតមានបាននោះទេ បើគ្មានការណែនាំ នឹងមេដឹកនាំសាសនារបស់ឥណ្ឌាដូច្នេះវាខ្វះភាពដើមប្រភពដើម វាមិនមែននៅក្នុងព្រះពុទ្ធ ដែលមានឈ្មោះរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែការកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន ភាគច្រើនគឺមកពីប្រភពផ្សេងទៀត។
ដូច្នេះ តើលោកអ្នកចង់ដាក់ ការខិតខំប្រែងរបស់លោកអ្នកទាំងអស់ដោយពឹងផ្អែកលើសេចក្តីបង្រៀនបីរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនា ឬតើលោកអ្នកនឹងដាក់សេចក្តីទុកចិត្តដោយខ្លួនឯងចូលទៅក្នុងព្រះហស្តដែលការពារដោយក្ដីស្រឡាញ់និងក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះអង្គ ដែលទ្រង់ចង់ឲ្យលោកអ្នក និងបង្កើតលោកអ្នក ដូច្នេះលោមអ្នកអាចមានជីវិត ហើយជាជីវិតដ៏ពេញបរិបូរណ៍។
នៅក្នុងសេចក្តីសន្និដ្ឋាននៃកិច្ចពិភាក្សានេះ គឺមិនមែននិយាយអំពីថាតើទស្សនៈអ្នកណាល្អជាងគេបំផុត ឬការបង្ហាញពីវប្បធម៌នោះទេ ប៉ុន្តែវាគឺជាការស្វែងរកការពិត និងការអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្ដីពិតដឹកនាំយើងឆ្ពោះទៅរកផ្លូវដែលមិនអាចជៀសរួចនោះ។ ព្រះគ្រីស្ទបានយាងមកដើម្បីបំភ្លឺផ្លូវរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា ប៉ុន្តែប្រសិនបើពន្លឺតែមួយគត់ ដែលលោកអ្នកមាននោះ គឺពិតជាគ្រាន់តែជាភាពងងឹត តើលោកអ្នកនឹងអាចរកឃើញផ្លូវរបស់លោកអ្នកដែរឬទេ។
ប៉ុន្ដែព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្ដយើងថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គជាចង្កៀងបំភ្លឺជំហានទូលបង្គំ និងជាពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវរបស់ទូលបង្គំ។
ជាចុងក្រោយខ្ញុំសង្ឃឹមថា សេចក្តីបកស្រាយរបស់ខ្ញុំមិនត្រូវបានគេយល់ច្រឡំ ដែលជាគ្រាន់តែជាការរំលោភលើសិទ្ធិបញ្ចេញមតិ ហើយបើទោះបីជាពាក្យដែលខ្ញុំអាចបង្ហាញពីការលំបាកទទួលយក ដែលខ្ញុំមានទឹកចិត្តព្រួយបារម្ភដ៏ពិតប្រាកដ ដែលជំរុញឲ្យខ្ញុំបញ្ចេញទស្សនៈរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីអត្ថប្រយោជន៍របស់អ្នកដទៃតែប៉ុណ្ណោះ។ ជាថ្មីម្តងទៀតខ្ញុំសូមអភ័យទោស បើខ្ញុំបានធ្វើមិនបានគោរពឲ្យ ឬធ្វើឲ្យលោកអ្នកមិនសប្បាយចិត្ត ខ្ញុំគ្រាន់តែមិនដឹងពីរបៀបនិយាយក្នុងលក្ខណៈគួរសម ហើយសូមឲ្យការទំនាក់ទំនងប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់អំពីផ្នត់គំនិតដ៏សំខាន់ទាំងនេះ។
ខ្ញុំក៏ជឿផងដែរថា ក្នុងនាមជាអ្នកកាន់ពុទ្ធសាសនា ក៏មានប្រព័ន្ធគណនេយ្យភាពអំពី ត្រូវ និងខុសផងដែរ។ ឧត្តមគតិទាំងនេះគឺជាការលំបាកផ្លាស់ប្តូរគំនិតនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងដែលព្រះអង្គបានទំនាក់ទំនងដោយសេចក្តីនៅផ្នែកខាងក្នុងរបស់យើង ដើម្បីឲ្យ យើងបានដឹងថាយ៉ាងច្បាស់ថាមានផលវិបាក និងការជំនុំជំរះចំពោះការសម្រេចចិត្តលើជីវិតរបស់យើង ហើយនេះគួរឲ្យគោរព នៅពេលដែលព្រះពុទ្ធសាសនាបានទទួលស្គាល់ ប៉ុន្តែខិតខំប្រឹងដោយខ្លួនឯងតាមរយៈការគោរពប្រតិបត្តតាមសាសនា គឺគ្រាន់តែជាឥរិយាបទក្លែងក្លាយ ចំពោះការពិតនៃការមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយព្រះអង្គ គឺជាព្រះដែលអាចដកយកបន្ទុក និងសេចក្តីទុច្ចរឹត ដែលមនុស្សខំព្យាយាមលុបបំបាត់ដោយដោយខ្លួនឯង។
ជាទីបញ្ចប់នេះ ខ្ញុំនឹងគ្រាន់តែសូមឲ្យលោកអ្នកពិចារណា ហើយយាងព្រះអង្គ ដើម្បីសាកល្បងមើលថាព្រះអង្គម្ចាស់ពិជាការល្អ និងដើម្បីបើកចិត្តលោកអ្នក ដើម្បីស្វែងយល់អំពីខ្លួនឯង និងអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវនឹងធ្វើក្នុងជីវិតលោកអ្នក។
ជាចុងក្រោយ ខ្ញុំមានខគម្ពីរសម្រាប់លោកអ្នកដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញក្នុងគម្ពីរម៉ាថាយ ១១៖២៨-៣០២៨ «អស់អ្នកដែលនឿយហត់ និងមានបន្ទុកធ្ងន់អើយ! ចូរមករកខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងអោយអ្នករាល់គ្នាបានសំរាក។ ២៩ ចូរយកនឹមរបស់ខ្ញុំដាក់លើអ្នករាល់គ្នា ហើយរៀនពីខ្ញុំទៅ អ្នករាល់គ្នាមុខជាបានស្ងប់ចិត្តមិនខាន ដ្បិតខ្ញុំស្លូត និងមានចិត្តសុភាព។ ៣០ នឹមរបស់ខ្ញុំស្រួល ហើយបន្ទុកដែលខ្ញុំដាក់លើអ្នករាល់គ្នាក៏ស្រាលដែរ»។